ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 411

เหนือศีรษะนางกลับเป็นเสียงอุทานเจ็บปวด “เจ้าเหยียบข้าทำไม!”

เฉินเสี้ยวหานเจ็บจวนแทบยกเท้าขึ้นมากอด

ซ่งเชียนฉู่ได้ยินเสียงนี้จึงเงยหน้ามองเขา วินาทีที่เห็นเฉินเสี้ยวหาน หัวใจที่ลนลานของนางจึงเริ่มรู้สึกวางใจขึ้น

“ท่านเองหรือ? ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” ซ่งเชียนฉู่รู้สึกคล้ายไอมืดมนรอบด้านเริ่มซาลงเล็กน้อย

แต่มิรู้ว่าเป็นเพียงความรู้สึกนางหรือไม่

“ข้าเห็นเจ้าแต่ไกลแล้ว เรียกเจ้าเจ้าก็มิได้ยิน เห็นเจ้าเดินเข้ามาในตรอก จึงอ้อมมารอเจ้าที่นี่ แต่กลับได้ยินเสียงกรีดร้องของเจ้า ข้าก็คิดว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นเสียอีก”

เฉินเสี้ยวหานพูดไปพร้อมเดินไป และเก็บผักผลไม้ที่ร่วงกระจายเต็มพื้นเข้าในตระกร้าทีละอย่าง

ซ่งเชียนฉู่เดินตามหลังเขาอย่างกังวลใจ นางดึงชายเสื้อเขาไว้ “ไม่มีสิ่งใดจริงหรือ?”

นางมิกล้าแม้แต่ลืมตามอง

“จริง ๆ เจ้าตื่นกลัวเพราะสิ่งใดกัน? เหงื่อเจ้าท่วมหัวแล้วดูสิ!” เฉินเสี้ยวหายพูดไป พร้อมซับเหงื่อบนหน้าผากของนาง

ซ่งเชียนฉู่ตกใจจนลืมตาขึ้น ระยะใกล้เช่นนี้ นางถอยหลังก้าวหนึ่งอย่างลนลาน

“เจ้าเจออันตรายใดรึ?” เฉินเสี้ยวหานถามอย่างเป็นห่วง และสำรวจรอบด้าน แต่กลับมิพบความผิดปกติใด ๆ

ซ่งเชียนฉู่ส่ายหน้า “ไม่มีกระไร กลับไปเถิด”

เฉินเสี้ยวหานพยักหน้า “วันนี้เจ้าซื้อวัตถุดิบมิน้อย คงมิรังเกียจหากข้าขอกินด้วยใช่หรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่ยิ้มเอือมระอา “ข้าบอกรังเกียจแล้วท่านจักมิไปหรือ”

“แน่นอนว่าต้องไปอยู่แล้ว เจ้ารังเกียจ ท่านเซียนฉู่คงไม่!”

ทั้งคู่พูดคุยสนุกสนานพร้อมเดินออกจากตรอก เพื่อกลับไปทางเดิม

ซ่งเชียนฉู่รู้สึกราวกับมีคนจดจ้องนางอยู่เบื้องหลังตลอดทาง นางรู้สึกอึดอัด แค่กลับมิกล้าบอกเฉินเสี้ยวหาน

หลังทั้งคู่กลับถึงร้าน เฉินเสี้ยวหานจึงไปทำกับข้าวที่หลังครัวอย่างกระตือรือร้น คนที่บอกมาขอกิน กลับลงมือทำกับข้าวเสียเอง

ซ่งเชียนฉู่ยืนอยู่กลางเรือน มองไปทางนภาราตรีด้วยความคิดมาก

ฟ้ามืดลงแล้ว ลั่วชิงยวนส่งลูกค้าคนสุดท้ายจากไปเสร็จจึงปิดร้าน

เห็นสีหน้าซีดขาวเช่นนั้นของซ่งเชียนฉู่แล้ว นางถามอย่างห่วงใย “เป็นกระไรรึ? สีหน้าเจ้ามิค่อยดี”