ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 412

หางขนาดยักษ์เส้นหนึ่งขดอยู่บนพื้น และส่งเสียงเกล็ดขูดกับหิน

ผู้ที่ได้ยินเย็นวาบที่สันหลัง

ทุกสรรพสิ่งมืดมิดขึ้นมาทันควัน มีเพียงปลายทางที่ทอแสง

ลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวฝีเท้าหนักแน่นเดินไปด้านหน้า นางรู้ว่าตนได้ก้าวสู่เขตอาคมของมันแล้ว

นางมองไปทางงูยักษ์ภายในแสงเบื้องหน้าอย่างหวาดระแวง

งูยักษ์นั้นอ้าปากกว้าง ขู่ฟ่อด้วยความพิโรธ เสียงที่แหบพร่าปนกับความโมโหดังขึ้น “ชายหนุ่มผู้นั้นคือผู้ใด?”

“ชายหนุ่มข้างกายนางคือผู้ใด!”

โทสะดั่งไฟโหม ไอเข่นฆ่าพุ่งแรงกล้า

ลั่วชิงยวนตะลึง นี่เขาถามสิ่งนี้ขึ้นก่อนหรือ?

ดูท่ามันมิอยากสังหารซ่งเชียนฉู่

แต่แล้วมันกลับรับรู้ถึงความคิดนาง เสียงหัวเราะอ่อนแอดังขึ้น “เจ้าสังหารข้า นางเองก็จักตาย”

ร่างของลั่วชิงยวนสั่นคลอน

“เจ้าว่ากระไรนะ?”

เสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำกลับแฝงไปด้วยความแหบพร่า “ข้าและนางได้ผูกพันธะชีวิตเสียนานแล้ว หากเจ้ามิเชื่อ สามารถดูได้ว่าที่สะบักหลังของนางมีตราพันธะหรือไม่”

“เพื่อสิ่งใดกัน”

ลั่วชิงยวนได้ยินแล้วมีแต่ความตะลึง คิดย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น ที่ซ่งเชียนฉู่ถูกมันดึงลงกลางบ่อน้ำ

หลังจากนั้นนางไปช่วยซ่งเฉียนฉู่กลับมาได้ใกล้ ๆ บ่อน้ำลึก ซ่งเชียนฉู่บอกฝันร้ายเห็นงูยักษ์ตัวนั้นรัดคอนาง

ครานั้นครั้นนางฟังจบ คิดว่างูใหญ่ตัวนั้นอยากสังหารนาง คิดจะเอานางถึงชีวิต