ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 413

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ดึกเพียงนี้แล้ว กลับห้องพักผ่อนเถิด”

“รัฐทายาทเฉิน ท่านเองก็ไปพักผ่อนเถิด ข้าขอคุยกับเชียนฉู่หน่อย”

เฉินเสี้ยวหานมิได้ถามมาก และกลับห้องไปก่อน

ลั่วชิงยวนพาซ่งเชียนฉู่เข้าห้อง ซ่งเชียนฉู่จับแขนเสื้อของนางไว้อย่างเป็นกังวล “มันใช่หรือไม่? มันมาแล้วใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าด้วยสีหน้าหนักอึ้ง

ในใจซ่งเชียนฉู่เคร่งเครียดยิ่งขึ้น นางนั่งลงบนเตียงด้วยแววตามืดหม่น และสีหน้าเจ็บปวด “เหตุใด ไฉนมันยังมิปล่อยข้าไปอีก?”

“ต้องให้ข้าตายก่อนหรือจึงจะปล่อยข้าไป…”

หลังออกจากจวนนอกเมือง ซ่งเชียนฉู่จึงเริ่มชีวิตใหม่ นางมิคิดว่า สิ่งนี้จะมาพัวพันนางอีก และเกี่ยวความผวาส่วนลึกในใจของนางออกมา

ลั่วชิงยวนพูดอธิบาย “เขามิได้มาสังหารเจ้า”

“เชียนฉู่ ข้าขอดูสะบักหลังเจ้าหน่อย”

ซ่งเชียนฉู่ตะลึงเล็กน้อย “ไฉนต้องมาดูสะบักหลังข้า?”

นางรู้สึกมิเข้าใจ แต่ก็ยังเปลื้องอาภรณ์ออก

ลั่วชิงยวนดึงเสื้อที่หลังคอของนางลง ตราประทับอสรพิษสีแดงตกสู่นัยน์ตาชิงยวน!

“เหตุใดรึ? บนไหล่ข้ามีอะไรงั้นหรือ?” ซ่งเชียนฉู่หันหัวพยายามมอง แต่อย่างไรก็มองมิเห็น

“รอยประทับ นี่เป็นของที่เขาทิ้งไว้บนตัวเจ้า” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนหนักอึ้ง นางค่อย ๆ นั่งลง “เชียนฉู่ มันอาจต้องตามเจ้าไปตลอดแล้ว”

ได้ยินดังนี้ ซ่งเชียนฉู่ตะลึง “ว่ากระไรนะ? ตามข้าไปตลอดหรือ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “นี่เป็นพันธะชีวิต ชีวิตของพวกเจ้าทั้งสองได้ผูกติดกันแล้ว ดังนั้นมันไม่มีทางทำร้ายเจ้า และไม่มีทางสังหารเจ้า”

“ในทางกลับกันมันจักปกป้องเจ้า!”

“วันนี้มันก็กำลังปกป้องเจ้า เจ้าถูกใครบางคนสะกดรอย เขาจึงปรากฏ และทำเจ้าหวาดกลัวโดยมิได้ตั้งใจ”

หลังฟังจบ ลั่วชิงยวนสีหน้างุนงง “ปกป้องข้าหรือ? เหตุใดกัน? เขามิได้อยากสังหารข้ามาโดยตลอดหรอกหรือ?”

ลั่วชิงยวนมิรู้ว่าจะอธิบายเรื่องพวกนี้อย่างไร