ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 415

แม่นมได้ยินจึงพยักหน้า และกล่าวอย่างปรีดา “เจ้าหนูชิงยวนเคยบอกข้า ไปกันเถิด”

ตรอกฉางเล่อสามสิบสี่ ก็มีคุณยายท่านหนึ่งอาศัยอยู่เช่นกัน จวนใหญ่มาก ลั่วชิงยวนเช่าไว้ครึ่งหนึ่งแล้ว นางให้แม่นมกู้พักอยู่ในนี้

และให้นางรับใช้สองคนมาดูแลแม่นมโดยเฉพาะ

เมื่อจัดการแม่นมกู้เสร็จ ถือว่าเรื่องในใจนางลุล่วงไปหนึ่งเรื่อง

ซ่งเชียนฉู่กลับร้านเป็นเพื่อนนาง และเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “เจ้าช่วยลั่วไห่ผิงแก้ไขปัญหา แต่เรื่องนี้แก้ปัญหามิได้ เขาจะกลับมาหาเรื่องเจ้าหรือไม่?”

“หากเป็นอย่างลั่วอวิ๋นสี่เมื่อนั้นอีก ร้านเราแบกรับมิไหวแล้วหนา”

ลั่วชิงยวนตอบแผ่วเบา “ลั่วไห่ผิงร้ายเงียบ แต่ลั่วอวิ๋นสี่นั้นผ่าเผยทุกอย่าง เขาที่เป็นอัครเสนาบดี ไม่มีทางใช้วิธีอย่างลั่วอวิ๋นสี่แน่”

“อีกอย่างเรื่องนี้ ควรเป็นเขามากกว่าที่ประหวั่นพะวง”

ด้วยการตอบสนองของลั่วไห่ผิงในวันนี้ นางรับประกันว่าลั่วไห่ผิงต้องหวาดกลัวอยู่แน่ ๆ กลัวว่าอัครเสนาบดีลั่วจะมาพัวพันเขาเพราะตายตามิหลับ

ดังนั้นแม้นางจะคลี่คลายปัญหาเขามิได้ เขาก็ย่อมไม่มีทางป่าวประกาศ เพื่อให้คนรู้ว่าเขากำลังระแวงใจเพราะความกลัวแน่

พูดไป จู่ ๆ เบื้องหน้าตรอกก็ส่งเป็นเสียงฝีเท้าไม่เป็นจังหวะ

เมื่อยื่นหัวออกไปมอง ก็พบกับชายหนุ่มผู้หนึ่งที่วิ่งโซซัดโซเซมาอย่างลนลาน

สีหน้าของเขาผวาเป็นอย่างมาก และหันหลังกลับเป็นพัก ๆ ราวกับถูกบางอย่างที่น่ากลัวมาก ๆ วิ่งไล่

“อาจารย์! อาจารย์ช่วยข้าด้วย!” ชายหนุ่มรูปลักษณ์งดงามที่ใบหน้าซีดเผือดตะครุบลงเบื้องหน้านาง และเกือบจะคุกเข่าให้นาง

ลั่วชิงยวนตะลึงเล็กน้อย เงยหน้ามองตรอกที่อยู่เบื้องหลังเขาทีหนึ่ง มิได้มีไอชั่วร้ายใด

“คุณชาย ลุกขึ้นพูดเถิด” นางพยุงอีกฝ่ายขึ้น

แต่วินาทีต่อมา กลับมีเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนมากกว่าเดิมเข้าใกล้

เสียงนั้นยิ่งอยู่ยิ่งดัง ยิ่งอยู่ยิ่งวุ่นวาย

ชายหนุ่มโฉมงามตกใจจนหน้าถอดสี และหลบหลังลั่วชิงยวนทันที “อาจารย์ช่วยข้าด้วย! อาจารย์ช่วยข้า!”

ลั่วชิงยวนกำลังจะเอ่ยปากถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ชายหนุ่มโฉมงามกลับวิ่งเข้าไปในเรือนหลังของนางทันที

ห้ามยังห้ามมิทัน

จากนั้น คนกลุ่มหนึ่งปรากฏที่หน้าร้านนางอย่างโอ่อ่า

ระดับความอ้วนท้วมของหญิงสาวที่ยืนนำ มิแพ้ลั่วชิงยวนในเมื่อก่อนแต่นิด

เมื่อเห็นนางมา เขาตกใจทีหนึ่ง

“พวกเขาไปแล้ว คุณชายออกมาได้แล้ว”

ได้ยินดังนี้ คุณชายรูปงามจึงยืนขึ้นและมองไปด้านนอก จากนั้นกุมสองมือลั่วชิงยวนไว้อย่างตื่นเต้น “ขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยเหลือ ข้าซาบซึ้งอย่างหาที่สิ้นสุดมิได้!”

ลั่วชิงยวนตะลึง และรีบชักมือกลับ

“มิเป็นไร คุณชายสามารถจากไปทางประตูหลัง”

ชายหนุ่มรูปงามกลับเอ่ย “ท่านคือเซียนฉู่หรือ? วันนี้ข้ามาก็เพื่อมาหาท่าน!”

ลั่วชิงยวนประเมินคนตรงหน้า อาภรณ์หรูหรา ท่าทางมิธรรมดา เพียงมองก็รู้ว่ามิใช่ชาวบ้านทั่วไป

ดูท่ามีงานใหญ่เข้ามาแล้วอีกแล้ว

“คุณชายมีปัญหาใดหรือ? จักทำนายชะตาหรือความรักกัน?”

จู่ ๆ ชายหนุ่มโฉมงามกระตุกมุมปาก และเผยยิ้มเลศนัย

“ข้ามาขอแต่งงาน!”