ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 416

สิ้นประโยคนี้

ร่างของลั่วชิงยวนสั่นคลอน

ในใจคิดว่าหรือเขาคือคนที่ซ่งเชียนฉู่ล่อมา?

ใครจะคิดซ่งเฉียนฉู่ก็ส่ายหน้าอย่างสับสน “ขอแต่งงานหรือ? แต่ข้ามิรู้จักเจ้า”

คุณชายจึงเอ่ยอธิบาย “ลืมแนะนำตัวไป ข้าชื่อฟู่จิ่งหลี!”

“มาขอแต่งงานให้เฉินเสี้ยวหานต่างหาก!”

ฟู่จิ่งหลีดึงตั๋วเงินออกมาปึกหนึ่ง กางออก ด้านในมีโฉนดแทรกอยู่ด้วยอีกปึกหนึ่ง

เขายื่นให้แก่ซ่งเชียนฉู่จนหมด

“นี่เป็นสินสอดที่เฉินเสี้ยวหานยืมข้า!”

ลั่วชิงยวนและซ่งเชียนฉู่ที่ได้ยินต่างทำตัวไม่ถูก

“สินสอด? ยืมหรือ?” ซ่งเชียนฉู่มิอยากจะเชื่อ สิ่งนี้ยืมได้ด้วยหรือ?

แต่ที่ลั่วชิงยวนตะลึงกลับเป็น ฟู่จิ่งหลีคือองค์ชายเจ็ดนี่

“ใช่ บ้านของเขามิอยู่ในเมืองหลวง เขาเองก็ไม่มีคนสนิทในเมืองนี้ มีเพียงข้า ที่พอฝืนเรียกว่าเป็นพี่ชายของเขาได้ แต่พี่น้องแท้ ๆ ต้องคิดเงินให้ชัด สินสอดนี้ บอกว่ายืมก็คือยืม!”

“ดังนั้นวันนี้ข้าจึงมาขอแม่นางซ่งแต่งงาน ในฐานะพี่ชายเฉินเสี้ยวหาน”

ฟู่จิ่งหลีค่อนข้างซื่อตรง จึงพูดออกมาอย่างชัดเจนและแจ่มแจ้ง

หากมิบอกว่ายืมยังว่าไป เมื่อบอกว่าสินสอดนี้ได้มาโดยการยืม ซ่งเชียนฉู่จะกล้ารับไว้ได้อย่างไรเล่า?

“คุณชาย ข้ารับไว้มิได้ ท่านให้เขามาพูดกับข้าเองเถิด” ซ่งเชียนฉู่ดันมือเขากลับไป และหันร่างเดินเข้าห้อง

ฟู่จิ่งหลีชะงัก มองดูตั๋วเงินและโฉนดเป็นปึกในมือของตน เขาทำตัวมิถูก “หรือข้าพกมาน้อยไป?”