ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 417

บางครั้งพูดถึงท่านอัตรเสนาบดี อีกฝ่ายก็จะคุยกับนางสักประโยคสองประโยคอย่างสนใจ

“ท่านอัครเสนาบดีลั่วหรือ ปัญหาที่เขาสร้างมิน้อยแต่นิด กระทั่งเจ้ายังคลี่คลายมิได้ หลายวันมานี้เขาเข้าประชุมด้วยสภาพอ่อนล้า กระทั่งจักรพรรดิยังให้เขาพักรักษาตัว”

“พวกเขาบอกว่าเป็นเพราะการตายของมหาราชครูลั่ว แต่ข้าว่าเป็นเพราะฮูหยินของเขากลับมาเสียมากกว่า”

ใต้เท้าหวังกินถั่วลิสงไป ไขว้ขาและเอ่ยพูดอย่างช้า ๆ ไป

ลั่วชิงยวนได้ยินจึงตะลึง “ฮูหยินท่านนั้นของเขา? มิทราบว่าท่านใดกันหรือ?”

ใต้เท้าหวังเห็นว่านางสนใจ จึงยันศอกและเข้าใกล้ พร้อมพูดอย่างลึกลับ “เจ้าคงยังมิรู้สินะ ก่อนหน้านี้เขาได้แต่งภรรยาคนหนึ่งที่งดงามดุจนางฟ้า”

“หลังเกิดเรื่องเหล่านั้นในวัง ฮูหยินท่านนั้นของเขาก็ตายอย่างปริศนา”

“ได้ยินว่าป่วยตาย แต่ข้าคิดว่ามิใช่” ใต้เท้าหวังพูดพร้อมส่ายหน้าอย่างเสียดาย

หัวใจของลั่วชิงยวนบีบรัด

ใช่แม่ของลั่วชิงยวนหรือไม่?

“เช่นนั้นใต้เท้าหวังคิดว่าตายอย่างไร? เรื่องนี้มีจุดน่าสงสัยใดกัน?” ลั่วชิงยวนพยายามถามอย่างสงบ

ใต้เท้าหวังขมวดคิ้วไตร่ตรอง และเอ่ย “ด้านนอกลือกันว่าเป็นเพราะการทะเลาะกันของภรรยาและอนุภรรยา เพราะเรื่องกลอุบายนานาในจวนจึงทำให้นางป่วยตาย”

“แต่หนึ่งปีให้หลัง อนุภรรยาก็ป่วยตายเช่นกัน”

“เจ้าว่าแปลกหรือไม่เล่า”

“ข้าว่าที่จวนเขามีไอชั่วร้ายมาโดยตลอด มิเช่นนั้นด้วยความสามารถของลั่วไห่ผิงที่พูดประจบเป็นอย่างเดียว จักเป็นอัครเสนาบดีได้อย่างไร?”

ใต้เท้าหวังดื่มเหล้าสองแก้ว และพูดความคิดจริง ๆ ในใจของตนออกมาอย่างตรงไปตรงมา

ลั่วชิงยวนได้ยินรู้สึกตะลึงเป็นอย่างมาก

ผู้ที่รู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของนาง น้อยยิ่งกว่าน้อยเสียอีก นางสืบหาไปทั่วก็มิได้ข่าวสารมาแต่นิด แต่มิคิดว่า กลับรู้จากใต้เท้าหวังได้

แม่ของลั่วเยวี่ยอิง หลังจากปีต่อมาที่แม่ของลั่วชิงยวนเสียชีวิต ก็เสียชีวิตตามเช่นกัน

บังเอิญเช่นนี้เชียว?