ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 417

บางครั้งพูดถึงท่านอัตรเสนาบดี อีกฝ่ายก็จะคุยกับนางสักประโยคสองประโยคอย่างสนใจ

“ท่านอัครเสนาบดีลั่วหรือ ปัญหาที่เขาสร้างมิน้อยแต่นิด กระทั่งเจ้ายังคลี่คลายมิได้ หลายวันมานี้เขาเข้าประชุมด้วยสภาพอ่อนล้า กระทั่งจักรพรรดิยังให้เขาพักรักษาตัว”

“พวกเขาบอกว่าเป็นเพราะการตายของมหาราชครูลั่ว แต่ข้าว่าเป็นเพราะฮูหยินของเขากลับมาเสียมากกว่า”

ใต้เท้าหวังกินถั่วลิสงไป ไขว้ขาและเอ่ยพูดอย่างช้า ๆ ไป

ลั่วชิงยวนได้ยินจึงตะลึง “ฮูหยินท่านนั้นของเขา? มิทราบว่าท่านใดกันหรือ?”

ใต้เท้าหวังเห็นว่านางสนใจ จึงยันศอกและเข้าใกล้ พร้อมพูดอย่างลึกลับ “เจ้าคงยังมิรู้สินะ ก่อนหน้านี้เขาได้แต่งภรรยาคนหนึ่งที่งดงามดุจนางฟ้า”

“หลังเกิดเรื่องเหล่านั้นในวัง ฮูหยินท่านนั้นของเขาก็ตายอย่างปริศนา”

“ได้ยินว่าป่วยตาย แต่ข้าคิดว่ามิใช่” ใต้เท้าหวังพูดพร้อมส่ายหน้าอย่างเสียดาย

หัวใจของลั่วชิงยวนบีบรัด

ใช่แม่ของลั่วชิงยวนหรือไม่?

“เช่นนั้นใต้เท้าหวังคิดว่าตายอย่างไร? เรื่องนี้มีจุดน่าสงสัยใดกัน?” ลั่วชิงยวนพยายามถามอย่างสงบ

ใต้เท้าหวังขมวดคิ้วไตร่ตรอง และเอ่ย “ด้านนอกลือกันว่าเป็นเพราะการทะเลาะกันของภรรยาและอนุภรรยา เพราะเรื่องกลอุบายนานาในจวนจึงทำให้นางป่วยตาย”

“แต่หนึ่งปีให้หลัง อนุภรรยาก็ป่วยตายเช่นกัน”

“เจ้าว่าแปลกหรือไม่เล่า”

“ข้าว่าที่จวนเขามีไอชั่วร้ายมาโดยตลอด มิเช่นนั้นด้วยความสามารถของลั่วไห่ผิงที่พูดประจบเป็นอย่างเดียว จักเป็นอัครเสนาบดีได้อย่างไร?”

ใต้เท้าหวังดื่มเหล้าสองแก้ว และพูดความคิดจริง ๆ ในใจของตนออกมาอย่างตรงไปตรงมา

ลั่วชิงยวนได้ยินรู้สึกตะลึงเป็นอย่างมาก

ผู้ที่รู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของนาง น้อยยิ่งกว่าน้อยเสียอีก นางสืบหาไปทั่วก็มิได้ข่าวสารมาแต่นิด แต่มิคิดว่า กลับรู้จากใต้เท้าหวังได้

แม่ของลั่วเยวี่ยอิง หลังจากปีต่อมาที่แม่ของลั่วชิงยวนเสียชีวิต ก็เสียชีวิตตามเช่นกัน

บังเอิญเช่นนี้เชียว?

ลั่วชิงยวนรับมาดู วินาทีที่นางหลับตา ในสมองราวกับมีภาพกะพริบผ่าน

ความรู้สึกคุ้นเคยเอ่อขึ้นในใจ

นางข่มความตื่นเต้นในใจไม่อยู่ รีบลุกขึ้นเอ่ย “ฮูหยิน สิ่งนี้ให้ข้ายืมสักช่วงหนึ่งได้หรือไม่?”

“ได้สิ อย่างไรก็ของเมื่อหลายปีเช่นนี้ ข้าเองก็มิได้ใช้แล้ว เจ้าเอาไปเถิด”

“ขอบคุณท่านแล้ว ข้ายังมีธุระ ขอตัวก่อนขอรับ!”

นางกำปิ่นบุปผาชาดในมือแน่นและรีบจากไป

ใต้เท้าหวังลุกขึ้นด้านหลัง และตะโกนอย่างไม่พอใจ “เหล้ายังดื่มมิหมดเลย!”

ลั่วชิงยวนวิ่งออกจากตำหนักอย่างรีบร้อน ในมือกำปิ่นบุหงาชาดแน่น ในสมองกะพริบฉากที่นางจับภาพมิได้ไม่หยุด

นี่มัน…