ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 419

“นั่นเป็นเรื่องเมื่อสิบยี่สิบปีแล้วกระมัง ล่มไปเสียนานแล้ว”

ได้ยินดังนี้ หัวใจของลั่วชิงยวนหนักอึ้ง

หอสมุทรมรกตล่มแล้วหรือ?

เช่นนั้นข้อมูลเส้นนี้ของนาง ก็ขาดแล้วน่ะสิ

“เช่นนั้นเถ้าแก่รู้หรือไม่ว่านี่คือคฤหาสน์ของผู้ใด” ลั่วชิงยวนยังคงอยากสืบเรื่องเกี่ยวกับหอสมุทรมรกตต่อ

เถ้าแก่นอนพิงบนเก้าอี้ไม่ค่อยอยากลุกนัก และเอ่ยพูดช้า ๆ “เจ้าของคฤหาสน์มิได้อยู่ที่นี่เหตุใดรึ? เจ้าอยากได้คฤหาสน์นี้รึ? ซื้อหรือไม่? สองร้อยตำลึงเท่านั้น”

สองร้อยตำลึงซื้อคฤหาสน์หรือ?

นางหันไปมองทีหนึ่ง จากนั้นรับปากตอบรับ “ซื้อ!”

เถ้าแก่ตะลึง ทั้งคนเปี่ยมไปด้วยเรี่ยวแรงในทันที เขานั่งตัวตรง “เจ้าจักซื้อจริงหรือ?”

ลั่วชิงยวนยื่นเงินสองร้อยตำลึงให้ทันที

เถ้าแก่รับเงิน และรีบไปเอาโฉนดมายื่นให้นาง “แม่นางช่างเป็นคนเด็ดขาดเสียจริง! เช่นนั้นค้าขายสำเร็จ ห้ามถอนคำพูดเด็ดขาด!”

เห็นท่าทีเถ้าแก่ ลั่วชิงยวนก็รู้ได้เลยว่าคฤหาสน์นี้ต้องมีปัญหาอะไรแน่ ขายถูกเช่นนี้ หนำซ้ำยังกลัวนางถอนคำพูดอีก

นางยิ้มและเอ่ยถาม “ข้าขอเจอเจ้าของเก่าคฤหาสน์นี้ได้หรือไม่?”

เถ้าแก่เอ่ย “เรื่องนี้ข้ามิรู้จริง ๆ น่าจะย้ายออกไปตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว และฝากให้ข้าขายคฤหาสน์นี้ทิ้งในราคาถูก ส่วนเขาจะกลับมาเอาเงินเมื่อมีเวลา”

“หากเขามาแล้วข้าจะบอกเจ้า”

เถ้าแก่พูดไป จากนั้นหาวทีหนึ่ง และเอ่ยอย่างเหนื่อยล้า “ข้าง่วง ปิดร้านล่ะ คุณชายตามสบายเถิด!”

สิ้นเสียงเขาเชิญลั่วชิงยวนออกไปและปิดประตูลง

ลั่วชิงยวนมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ข้าง ๆ ผลักประตูที่แสนหนักอึ้งออก

ตามด้วยเสียงเอี๊ยด

ในเรือนมีแต่ความเปลี่ยวร้าง

หิมะในเหมันตฤดูได้ละลายลง แต่ใบไม้ที่ร่วงโรยเมื่อฤดูใบไม้ร่วงกลับยังมิถูกกวาดออก บัดนี้เน่าเฟะและแนบกับพื้นดินแน่น มองภาพเดิมของพื้นมิออกแต่นิด

ทั้งคฤหาสน์ราวกับยังมีกลิ่นไอเหน็บหนาว

นางเดินในคฤหาสน์รอบหนึ่ง แต่มิเจอสิ่งใดทั้งนั้น และคิดจะมาใหม่เมื่อตกดึก

หลังซ่งเชียนฉู่รู้เหตุการณ์ที่ลั่วชิงยวนซื้อคฤหาสน์ นางตะลึงเป็นอย่างมาก “ท่านถูกโกงเสียแล้ว!”