ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 420

หน้าคฤหาสน์จุดโคมไว้ ทั้งคฤหาสน์ดูสะอาดและอลังเป็นอย่างมาก

“ไปสิ ท่านเหม่อหาปะไรเล่า?” ซ่งเชียนฉู่มิรับรู้ถึงความผิดปกติ นางดึงลั่วชิงยวนขึ้นหน้า

ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยอันใด นางจะดูว่าในคฤหาสน์นี้มีสิ่งใดกันแน่ ทำให้ขายออกไปได้ด้วยเงินเพียงสองร้อยตำลึง

ทั้งคู่ผลักประตูคฤหาสน์ออก

ในคฤหาสน์สว่างไสว พื้นดินสะอาดสะอ้าน โคมใต้ชายคาเจิดจ้าเป็นพิเศษ

พืชพันธุ์นานาเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

“ข้าคิดว่าท่านเสียเงินสองร้อยตำลึงซื้อคฤหาสน์เก่ากึ้กกลับมา มิคิดว่าดีเช่นนี้! ไม่เลวเลยหนา!”

“ในเมืองหลวง คฤหาสน์เช่นนี้คงต้องขายราคาเป็นพันตำลึงแน่!”

ซ่งเชียนฉู่พูดไป พร้อมเดินไปทางเรือนใน

“เช่นนั้นคฤหาสน์นี้จึงมีปัญหาไงเล่า เจ้าเดินช้าหน่อย” ลั่งชิงยวนตะโกนตามหลังนาง

จู่ ๆ กลับพบว่าซ่งเชียนฉู่มิตอบนางแล้ว

นางเดินเข้าไปในเรือนราวกับถูกสะกด

ลั่วชิงยวนรีบขึ้นหน้าไปดึงนางไว้ กลับพบว่าซ่งเชียนฉู่จดจ้องภายในเรือนอย่างหลงใหล นัยน์ตาเต็มไปด้วยแสงจากโคมบุปผาที่เจิดจรัส

คนทั้งคนราวกับต้องมนตร์

ลั่วชิงยวนเองก็จดจ้องไปที่กลางคฤหาสน์

ข้างหูค่อย ๆ มีเสียงร้องเพลงส่งมา

กลางเรือนตั้งเวทีทรงกลมไว้ ใต้เวทีมีเก้าอี้วางอยู่หลายตัว

บนเวที หญิงสาวคนหนึ่งกำลังร้องเพลงพลางฟ้อนระบำ

ท่าระบำงดงามหยดย้อยของนางทำผู้คนลุ่มหลง

ซ่งเชียนฉู่เองก็เดินขึ้นไปนั่งอย่างหลงใหล และมองดูอย่างดื่มด่ำ

ลั้วชิงยวนเองก็นั่งลงตามนาง

ทุกอย่างรอบตัวสมจริงมากเป็นพิเศษ สมจริงเสียจนหลายครั้งที่นางจะได้สติ ฉากรอบด้านก็มิเปลี่ยนไป

นี่เป็นครั้งแรก ที่นางรู้ว่านางกำลังตกอยู่ในภาพลวงตาของอีกฝ่าย แต่กลับมิสามารถตื่นขึ้นมาด้วยสติของตน

สิ่งนี้ช่างเก่งกาจเสียจริง

ค่ำคืนยังอีกยาว นางมิรีบร้อน นางไขว้ขาและค่อย ๆ เลยชมขึ้นมา

แต่เต้นไปเต้นมา หญิงสาวร่างอรชรดึงผ้าปิดหน้าลง