ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 423

“เฮ้อ โชคชะตาช่างเล่นตลกกับผู้คน!”

ครั้นหอสมุทรมรกตรุ่งเรืองเฟื่องฟู ลั่วชิงยวนยังไม่ถือกำเนิด ดังนั้นนางย่อมไม่มีความทรงจำเรื่องนั้นอยู่เลย

แต่เมื่อได้ยินท่านลุงเล่าเรื่องนั้นและเห็นแววตาเร่าร้อนของเขา ไม่ว่าผู้ใดก็ย่อมนึกออกว่ายามนั้นถนนสายนี้คึกคักและเจริญรุ่งเรืองมากเพียงใด

ลั่วชิงยวนกับท่านลุงนั่งอยู่ในลานแล้วพูดคุยกันจวบจนรุ่งอรุณยังไต่ถามเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับหอสมุทรมรกต

นางยังได้รู้อีกว่าท่านลุงผู้นี้แซ่ฟ่าน เขาเองก็มาที่เมืองหลวงเพราะหลงใหลในตัวลิ่นฝูเสวี่ย

ในที่สุดเขาก็ซื้อร้านที่นี่เพื่อจะได้ใกล้ชิดกับลิ่นฝูเสวี่ยมากขึ้น ทว่าลิ่นฝูเสวี่ยกลับประสบอุบัติเหตุจนสิ้นชีพ

ยามนั้นถนนสายนี้คึกคักยิ่งนัก มีรถม้าของขุนนางชั้นสูงวิ่งกันขวักไขว่อยู่ทุกวี่ทุกวัน จากนั้นสตรีทั้งหลายก็จะเข้ามาดีดพิณและร่ายรำกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ดังนั้นยามที่ลิ่นฝูเสวี่ยถูกรับตัวไปจึงหามีผู้ใดคิดว่ามีอะไรแปลก ๆ ไม่

แต่หลังจากคราวนั้นนางก็มิได้กลับมาอีกเลย

ท่านลุงฟ่านเป็นคนจิตใจดี หากมีผู้ใดบังเอิญเผลอเข้าไปในเรือนหลังนั้น เขาก็จะช่วยเหลือคนเอาไว้

หลังจากผ่านมานานหลายปีขนาดนั้น เขากลับมิประสบอุบัติเหตุแต่อย่างใด ถึงออกจะน่าเหลือเชื่อ ทว่าลั่วชิงยวนคิดว่ามิใช่เพราะเขาโชคดีที่มิได้ถูกทำร้ายหรอก

แต่... ลิ่นฝูเสวี่ยจะต้องจดจำเขาได้แน่

ดังนั้นจึงมิได้ทำร้ายเขา

แต่เมื่อตัดสินจากท่าทีของท่านลุงฟ่านแล้ว เขาน่าจะไม่รู้ว่าวิญญาณร้ายที่กำลังร่ายรำอยู่ที่นั่นก็คือ ลิ่นฝูเสวี่ย

……

ยามเช้าตรู่ แสงอรุณทะลุผ่านหมอกชั้นบาง ๆ จากนั้นเสียงไก่ขันก็ดังขึ้นทำลายความเงียบสงัด

ยามนั้นเองนางถึงได้รู้ว่าเป็นเวลาย่ำรุ่งเสียแล้ว