ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 424

วันนั้นลั่วชิงยวนสั่งให้คนมาทำความสะอาดทั้งภายในและภายนอกเรือน พร้อมแขวนโคมไฟเอาไว้หน้าประตูและลานเรือน

เมื่อปราศจากภาพลวงตา เรือนก็แลดูใหญ่โตโอ่อ่าเหมือนกับที่เห็นเมื่อคืนนี้

เนื่องจากมีความเคลื่อนไหวไม่น้อยจึงเป็นที่รู้กันไปทั่วถนนทั้งสาย

ช่วงกลางวันในเรือนหามีความเคลื่อนไหวอันใด ลั่วชิงยวนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็หาทราบไม่ว่าคนไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

ตกกลางคืน ลั่วชิงยวนก็มาที่ประตูเรือนอีกครั้ง แต่คราวนี้นางมิได้พาซ่งเชียนฉู่มาด้วย เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายอาจจะหวาดกลัวได้

ลมราตรีหอบหนึ่งพัดพาความเหน็บหนาวมาเล็กน้อย จากนั้นประตูก็เปิดดังเอี๊ยดราวกับต้อนรับนางให้เข้ามา

ลั่วชิงยวนก้าวเดินเข้ามาในลานเรือนด้วยฝีเท้ามั่นคง นางได้ยินเสียงของลิ่นฝูเสวี่ยกำลังร้องเพลงจากเรือนชั้นในแล้วค่อย ๆ เดินเข้าไป

ยังคงเป็นเวทีทรงกลม ดังเช่นเมื่อคืนนี้ คนที่อยู่บนเวทีกำลังร้องรำทำเพลงราวกับมีผู้ชมอยู่

ลั่วชิงยวนมัวแต่ครุ่นคิด ทว่าชั่วครู่ต่อมา ความเหน็บหนาวก็ไต่ขึ้นมาตามแผ่นหลังของนางแล้วนิ้วมือเย็นเฉียบก็ค่อย ๆ วางลงบนไหล่ของนาง

ลมหายใจหอมกรุ่นราวดอกกล้วยไม้เอ่ยกระซิบว่า “คุณชาย มาเต้นรำกันเถอะเจ้าค่ะ”

มือเรียวบางของอีกฝ่ายพลันวางลงบนหน้าอกของนาง ทำเอานิ้วมือซีดขาวของนางสั่นเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัว

“สตรีกระนั้นหรือ?” น้ำเสียงน่าขนลุกในหูของนางพลันเบิกบานขึ้นมาทันที

ชั่วครู่ต่อมา ลิ่นฝูเสวี่ยก็จับมือนางเอาไว้แล้วร่างบางก็กระโจนเข้ามาอยู่ตรงหน้าของนาง “แม่นาง เจ้ากับข้ามีชะตาต้องกัน ไยเจ้าถึงไม่อยู่กับข้าที่นี่เสียเล่า?”

“อยู่กับข้า”

เสียงหัวเราะกระจ่างใสราวกับกระดิ่งเงินดังก้องอยู่ภายใต้ท้องนภายามราตรี

ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายหัวเราะอย่างไร้พิษภัย แต่ลั่วชิงยวนกลับสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บหลายสายที่เลื้อยพันรอบแขนขาอันกำลังแทรกซึมเข้ามาในร่างของนาง

เมื่อลั่วชิงยวนก้มหน้าก็เห็นด้ายสีแดงราวกับโลหิตพยายามที่จะเข้ามาในร่างของนาง แววตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นนางก็หยิบเครื่องรางออกมาเผาด้วยท่าทีใจเย็น เพียงโบกมือเปลวเพลิงก็ปะทุขึ้นมาบีบให้ด้ายสีแดงต้องถอยร่น

“มาดูเจ้าร่ายรำก็นับว่าข้าไว้หน้าเจ้ามากแล้ว อย่ากดดันให้มากเกินไปนักเลย”

เสียงหัวเราะของลิ่นฝูเสวี่ยกลับยิ่งลึกล้ำเกินหยั่งถึง “แม่นาง เจ้าอายุยังน้อยแต่กลับมากความสามารถ…”