ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 425

เมื่อเห็นว่านางไม่มีเจตนาจะต่อสู้อย่างเห็นได้ชัด งูยักษ์ก็ค่อย ๆ อันตรธานหายไปท่ามกลางความมืด

เมื่อพลังกดดันวิญญาณรอบตัวสลายไป ลิ่นฝูเสวี่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาหวาดระแวง

อีกฝ่ายไม่คาดคิดเลยว่าแม่นางน้อยจะมีผู้ช่วยเหลือที่แข็งแกร่งเช่นนั้น

อีกฝ่ายหาทราบไม่ว่าแม่นางน้อยอย่างนางจะสามารถควบคุมงูยักษ์ตนนั้นได้

ลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวเดินเข้ามาหา แต่ลิ่นฝูเสวี่ยกลับถอยหลังไปสองก้าวอย่างระวังระไว

ราชันย์อสรพิษทำเอาอีกฝ่ายรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว

นับเป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ ถึงแม้ว่าลิ่นฝูเสวี่ยจะมีชีวิตอยู่มานานหลายปี แต่ก็ไม่อาจเทียบได้กับอายุและตบะของราชันย์อสรพิษ

นางไม่ต้องออกแรงก็จัดการกับลิ่นฝูเสวี่ยได้แล้ว

“แม่นางหลิน ไม่ต้องกลัว” ลั่วชิงยวนเดินเข้ามาอีกก้าว

แต่ลิ่นฝูเสวี่ยกลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าจักไปคืนนี้แหละ ข้ามิต้องการเรือนหลังนี้อีกต่อไปแล้ว”

ลิ่นฝูเสวี่ยเอ่ยพลางเหลือบมองเรือนหลังใหญ่ สายตาของนางเต็มไปด้วยความไม่ยินยอมพร้อมใจ

ลิ่นฝูเสวี่ยคิดว่าลั่วชิงยวนจะขับไล่นางไป เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้เข้าก็ยิ้มขึ้นมา “แม่นางหลิน ข้ามิได้มาขับไล่เจ้าไป”

“ที่นี่เคยเป็นหอสมุทรมรกต มิหนำซ้ำยังเคยเป็นสถานที่ที่เจ้าเคยอาศัยอยู่ เจ้าอยากอยู่ที่นี่อีกนานเพียงใดก็ย่อมได้”

ลิ่นฝูเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจ “จริงหรือ?”

“ท่านมิเกรงว่าข้าจะยึดร่างของท่านอีกหรือ?” ลิ่นฝูเสวี่ยเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้มทรงเสน่ห์

ลั่วชิงยวนยิ้มด้วยท่าทีสงบนิ่ง “แม่นางหลิน เจ้าคิดว่าข้าอัญเชิญราชันย์อสรพิษออกมาด้วยวิชาแมวสามขาหรือไม่เล่า?”

เมื่อลิ่นฝูเสวี่ยได้ยินเช่นนี้เข้าก็หน้าถอดสี

อีกฝ่ายหรี่ตาเล็กน้อยแล้วมองลั่วชิงยวน รอยยิ้มลึกล้ำทำให้ตนรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง

ทันใดนั้นลิ่นฝูเสวี่ยก็กระโจนตัวมาตรงขอบเวทีทรงกลมแล้วนั่งไขว้ขา สายลมที่พัดตลบกระโปรงก่อให้เกิดภาพชวนเคลิบเคลิ้มหลงใหล

อีกฝ่ายยกยิ้มด้วยแววตาเจิดจ้าพลางกล่าวว่า “ท่านให้ข้าอยู่ที่นี่เพราะมีจุดประสงค์แอบแฝงใช่หรือไม่?”

สีหน้ามองทะลุจิตใจคน กอปรกับรูปโฉมเปี่ยมเสน่ห์เร่าร้อน ช่างน่าหลงใหลมากเสียจนลั่วชิงยวนเกือบตกหลุมเสน่ห์เข้าแล้ว