ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 426

ลั่วชิงยวนกำหมัดแน่น ความทรงจำของนางคงอยู่ตอนอายุสิบสามปีเท่านั้น จากนั้นนางก็นึกอันใดมิออกแล้ว

มิหนำซ้ำนางยังจำชื่อมารดาของตนมิได้เสียด้วยซ้ำไป

นางถึงขนาดถามท่านป้าลั่วหรงและคนที่น่าจะรู้จักมารดาของตน

แต่ก็หามีผู้ใดล่วงรู้ชื่อมารดาของลั่วชิงยวนไม่

เนื่องจากนางเป็นฮูหยินอัครมหาเสนาบดี คนภายนอกจวนจึงเรียกนางว่าฮูหยินลั่ว

“ข้าจำชื่อนางมิได้ก็จริง แต่ทุกคนเรียกนางว่าฮูหยินลั่ว นางเป็นฮูหยินของลั่วไห่ผิง”

เมื่อลิ่นฝูเสวี่ยได้ยินเช่นนี้ก็หน้าเปลี่ยนสีอยู่บ้าง “ท่านถามถึงนางไปเพื่ออันใดกัน?”

ลั่วชิงยวนรู้สึกตกตะลึง “เจ้ารู้จักนางด้วยรึ?!”

ลิ่นฝูเสวี่ยเลิกคิ้วแล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ารู้จักนาง”

“ไม่เพียงพวกเรารู้จักกัน แต่พวกเรายังค่อนข้างสนิทสนมกันด้วย”

ลั่วชิงยวนหัวใจบีบรัด นางกำลังจะได้ทราบเรื่องของมารดาตนเองแล้ว

หรือว่ามารดาของลั่วชิงยวนจะเป็นนายหญิงของอีกฝ่าย?

“เช่นนั้น…” ลั่วชิงยวนอดรนทนไม่ไหวจนต้องถามออกมา

แต่ลิ่นฝูเสวี่ยกลับค่อย ๆ ยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้าไม่ทำการค้าที่ขาดทุนหรอกนะ หากท่านปรารถนาสิ่งใดจากข้า ท่านก็ต้องมอบสิ่งที่ข้าปรารถนาเป็นการแลกเปลี่ยน”

“มิฉะนั้นต่อให้ท่านปล่อยงูยักษ์มากลืนกินข้าจนหมดทั้งตัว ข้าก็ไม่บอกเรื่องที่ท่านอยากรู้เปล่า ๆ หรอก”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “เช่นนั้นเจ้าปรารถนาสิ่งใด?”

ลิ่นฝูเสวี่ยกระโดดลงมาที่พื้นอย่างแผ่วเบาแล้วเดินเข้ามาหานาง อีกฝ่ายพาดเรียวแขนลงบนเก้าอี้แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ ๆ นาง

ระยะอันใกล้ชิดทำให้ลั่วชิงยวนกระถดถอยด้วยท่าทีตกประหม่า

แต่ลิ่นฝูเสวี่ยกลับยิ้มยั่วยวนใจแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า “ให้ข้ายึดร่างของท่านสิ”

“ข้าอยากจะร่ายรำต่อหน้าพิภพอีกครั้ง! ข้าปรารถนาให้ลิ่นฝูเสวี่ยได้ถือกำเนิดอีกครั้งและมีชื่อเสียงขจรขจายไปทั่วเมืองหลวง!”

“ข้าอยากจะทำให้พวกเขาต้องคลุ้มคลั่งเพราะลิ่นฝูเสวี่ยทั้งสามคำนี้!”

ลิ่นฝูเสวี่ยมิอาจปกปิดน้ำเสียงอันเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น เปลวเพลิงที่แผดเผาในแววตาของอีกฝ่ายราวกับคนวิกลจริตก็ไม่ปาน