ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 428

ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง “ท่านอ๋องมาแต่เช้าถึงเพียงนี้ ใช่เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฟู่เฉินหวนมองเข้าไปข้างในพลางกล่าวว่า “วันนี้ตัวข้ามาหาแม่นางซ่ง”

“แม่นางซ่งยังมิตื่น ท่านอ๋องประสงค์สิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ลั่วชิงยวนถาม

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วพลางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ข้าอยากซื้อโอสถ!”

“แม่นางซ่งมีเครื่องยาสมุนไพรล้ำค่าอยู่มากหลาย ตัวข้าต้องการโสมร้อยปีมาช่วยชีวิตคนเป็นการด่วน มิทราบว่าแม่นางซ่งมีหรือไม่ ตัวข้ายอมจ่ายสิบเท่าของราคาเดิมเลย!”

หากเป็นผู้อื่นที่มาซื้อและได้ยินราคาที่สูงกว่าถึงสิบเท่า ลั่วชิงยวนก็คงจะขายให้ทันทีโดยไม่ลังเลสักนิด

แต่จู่ ๆ ฟู่เฉินหวนก็เสนอราคาของโอสถอายุวัฒนะให้ถึงสิบเท่าตัว ย่อมมิใช่เพื่อจุดประสงค์ทั่ว ๆ ไปเป็นแน่

ยามนี้ลั่วไห่ผิงคงจะป่วยหนัก ฟู่เฉินหวนต้องการโอสถไปช่วยชีวิตลั่วไห่ผิงใช่หรือไม่?

โอสถที่มอบให้ลั่วไห่ผิงเป็นของขวัญในงานเลี้ยงวันเกิดเมื่อครั้งล่าสุดยังไม่พออีกกระนั้นหรือ?

เมื่อซ่งเชียนฉู่ได้ยินเสียงก็เดินออกมา “สิบเท่าของราคาเดิมกระนั้นหรือ? ท่านอ๋องจักเอาไปใช้ทำอันใดเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนจึงกล่าวว่า “ไม่สะดวกที่จักบอกเจ้า!”

“แม่นางซ่งยังมีโสมร้อยปีอีกหรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่เหลือบมองลั่วชิงยวนด้วยท่าทีลังเลใจ จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่มีแล้วเพคะ!”

“คราที่แล้วข้ารักษาพระชายากับท่านอ๋อง ก็ใช้จนหมดเกลี้ยงแล้ว”

ถึงแม้ว่าราคาสูงกว่าสิบเท่าตัวจะล่อตาล่อใจมากทีเดียว แต่ถึงฟู่เฉินหวนต้องการก็ขายให้มิได้

ทว่าฟู่เฉินหวนกลับหาได้ยอมแพ้แล้วเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ไม่เหลือบ้างเลยหรือ?”

ซ่งเชียนฉู่ส่ายหน้า “ไม่เหลือแล้วเพคะ”

“แม่นางซ่งยังหามาอีกได้หรือไม่? ข้ายินดีทุ่มเงินไม่อั้น!”

“หม่อมฉันสามารถหาได้ก็จริง แต่คงต้องใช้เวลาถึงครึ่งค่อนปี”

เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินเช่นนี้ก็มิได้ถามอะไรอีกแล้วยอมรับความจริง “เอาล่ะ”