ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 430

”โอ๊ย ปวดเหลือเกิน…” หญิงงามนางหนึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงพลางกุมท้องเอาไว้

สตรีหลายคนกับแม่เล้าที่อยู่ใกล้ ๆ ช่วยประคองนางเอาไว้

หมอท่านหนึ่งกำลังจับชีพจรให้อยู่

“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ท่านหมอ? เป็นอันใดหรือไม่?” แม่เล้ารีบถามขึ้นมา

ท่านหมอทำสีหน้าเคร่งขรึมพลางกล่าวว่า “เป็นเพราะนางกินยาระบายเข้าไปเป็นมาก! มันมิเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตหรอก! แต่สาเหตุที่ทำให้ปวดมากขนาดนั้นเป็นเพราะกินเข้าไปเกินขนาด หลังจากหายปวดก็ดีขึ้นเองนั่นแหละ”

“ข้าจักเขียนเทียบยาให้นางค่อย ๆ กิน ประเดี๋ยวนางก็จะหายดีในสามวันห้าวัน”

เมื่อแม่เล้าได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกตกตะลึง “ยาระบายกระนั้นหรือ? เช่นนั้นหลังจากหายปวด นางจักขึ้นเวทีไหวอยู่อีกหรือเจ้าคะ?”

ท่านหมอมีสีหน้าหนักใจพลางกล่าวว่า “ยาระบายก็ตามที่ชื่อบอกไว้นั่นแหละ จักทำให้เกิดอาการท้องร่วง”

“เกรงว่าคงไม่เหมาะที่จะขึ้นเวที มิฉะนั้น…”

พอเอ่ยถึงตรงนี้ท่านหมอก็หยุดพูด จากนั้นทุกคนในห้องก็ขมวดคิ้วแล้วปิดจมูกเอาไว้ เห็นได้ชัดว่ากลิ่นแปลกประหลาดโชยออกมา

หลีเถารู้สึกอับอายขายหน้าจึงกล่าวว่า “ออกไป! รีบออกไปสิ!”

แม่เล้ารีบไล่สตรีคนอื่น ๆ ออกจากห้องและส่งท่านหมอออกไป

จากนั้นภาพก็หายไปแล้วเสียงของลิ่นฝูเสวี่ยก็ดังขึ้นมา “มิต้องแอบดูหรอก อุจาดตาสิ้นดี”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ดูเหมือนว่าจะมีคนกลั่นแกล้งแม่นางหลีเถาผู้นี้ เพื่อมิให้นางขึ้นเวทีได้”

เมื่อเห็นหน้าต่างห้องฝั่งตรงข้ามเกือบจะเต็มแล้ว หากหลีเถามิสามารถขึ้นแสดงได้ ก็คงจบเห่เป็นแน่

ลิ่นฝูเสวี่ยหัวเราะพลางกล่าวว่า “นี่มิใช่โอกาสของพวกเราหรอกหรือ?”

มือของลั่วชิงยวนที่ถือแก้วสุราสั่นเทาเล็กน้อยแล้วสำลัก “โอกาสของเจ้า หาใช่ข้าไม่”

“เร็วเข้า ไปหาอาภรณ์มาเปลี่ยนสิ!” ลิ่นฝูเสวี่ยเอ่ยเร่ง น้ำเสียงของนางชักจะทวีความตื่นเต้นขึ้นเรื่อย ๆ

ลั่วชิงยวนวางแก้วสุราลง วันนี้นางมาเพื่อเจรจากับแม่เล้าของหอนางโลมเผื่อวันหน้าจะมาร่ายรำที่นี่ แต่นางจะไม่ขายตัวให้

อย่างไรเสียนางก็ไม่อาจร่วงหล่นสู่ชีวิตที่หมกมุ่นในโลกีย์

นางทำเช่นนี้ก็เพียงเพื่อเติมเต็มความฝันของลิ่นฝูเสวี่ย

ทว่ายามนี้จู่ ๆ ก็เกิดเรื่องขึ้น นางจะไปหาอาภรณ์มาจากที่ไหนเล่า?

บังเอิญมีสตรีสวมชุดแดงนางหนึ่งเดินถือสุราขวดหนึ่งเข้ามาในห้อง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า “ข้าน้อยมาอยู่เป็นเพื่อนท่านเจ้าค่ะ”