ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 431

ทว่าก็ยังต้องไปอยู่ดี

นางสูดหายใจลึก ๆ พลางเขย่งเท้าแล้วกระโจนตัวขึ้นกลางอากาศ นางก้าวลงบนหน้าต่างแล้วกระโดดขึ้นไปตรงกลางเวทีทรงกลม

ทันทีที่ชุดกระโปรงสีแดงเจิดจ้าปรากฏขึ้น ก็ทำให้คนนับไม่ถ้วนรู้สึกตะลึงงัน

แขกเหรื่อโดยรอบต่างตกตะลึง

“ใช่แม่นางหลีเถาหรือไม่?”

เมื่อนักดนตรีเห็นเช่นนี้ ก็บรรเลงพิณอย่างให้ความร่วมมือยิ่ง

ลิ่นฝูเสวี่ยรีบตั้งสมาธิแล้วกระโดดเบา ๆ ไปตามเสียงพิณ

ลั่วชิงยวนสัมผัสได้ว่าร่างกายของนางก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้ แต่กลับมิได้อยู่ภายใต้การควบคุมของนาง

เมื่อเห็นสายตาของผู้คนที่อยู่ ณ เบื้องล่าง นางก็รู้ว่าลิ่นฝูเสวี่ยทำสำเร็จแล้ว เช่นเดียวกับตอนที่นางพบเจออีกฝ่ายเป็นครั้งแรก นางถูกการร่ายรำของอีกฝ่ายดึงดูดความสนใจเอาไว้อย่างลึกล้ำ

“ท่านแม่ ผู้ใดกำลังร่ายรำอยู่ตรงนั้นหรือเจ้าคะ?” จู่ ๆ ก็มีคนเอ่ยขึ้นมา

แม่เล้าปี้มองดูแล้วให้รู้สึกตกตะลึง “นั่นผู้ใดกัน? ซิ่งอวี่กระนั้นหรือ?”

“ดูเหมือนว่าจะมิใช่! ซิ่งอวี่จักมีเรือนร่างเช่นนั้นได้อย่างไรกันเล่า!”

“เช่นนั้นก็น่าแปลก ผู้ใดกันที่วิ่งขึ้นไปร่ายรำด้วยตัวเอง! ใครก็ได้ช่วยข้าเอานางลงมาที!”

แม่เล้าปี้โกรธจัดแล้ว

แต่ยามที่นางเดินลงมาชั้นล่างด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดนั้นเอง นางก็พบว่าทั้งหอกลับเงียบสงัด

แขกเหรื่อที่ดื่มกินเสียงดังต่างมองดูสตรีนางหนึ่งร่ายรำอยู่บนเวทีทรงกลมกันเงียบ ๆ

แม่เล้าปี้จึงอดมิได้ที่จะชมดูสักครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็ถูกดึงดูดความสนใจเสียจนมิอาจละสายตาได้

“สวรรค์ เซียนสาวที่เข้ามาช่วยกอบกู้สถานการณ์ผู้นี้มาจากที่ใดกัน? การร่ายรำของนางช่างงดงามนัก”

“ถึงกับร่ายรำได้ดีกว่าหลีเถาเสียอีก!” แม่เล้าปี้ดวงตาเป็นประกายราวกับได้ค้นพบสมบัติ

“รีบไปตรวจสอบให้ข้าทีว่าแม่นางผู้นี้มาจากที่ใดกัน!” แม่เล้าปี้รู้ว่าวันนี้หลีเถาถูกวางยาระบาย

แต่นางกลับคิดว่าแม่นางผู้นี้ร่ายรำได้ดีกว่าหลีเถาจริง ๆ ต่อให้อีกฝ่ายเป็นคนวางยาหลีเถา คราวนี้นางก็พอจะปล่อยผ่านเรื่องนั้นไปได้!

เมื่อเพลงบรรเลงจบลง

เสียงปรบมือดังสนั่นก็ดังขึ้นทั่วทุกสารทิศ