ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 432

หลีเถารีบวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีตื่นเต้นพลางเหลือบมองไปทั่วห้อง ก่อนจะโผเข้าหาซิ่งอวี่ที่ยังสลบไสลอยู่กับพื้น

“นางสารเลว! เจ้าวางยาจนข้าขึ้นเวทีมิได้เพื่อได้ช่วงชิงความสนใจ!”

หลีเถาบีบคอซิ่งอวี่ด้วยความโมโหจัด

ลั่วชิงยวนรีบก้าวเดินเข้าไปดึงตัวอีกฝ่ายออกมา

ในยามนี้เอง แม่เล้าปี้พร้อมกับคนอื่น ๆ ก็เข้ามา

“ปล่อยข้านะ! ข้าจักตีนางสารเลวผู้นี้ให้ตาย!” หลีเถาโกรธจัด

แม่เล้าปี้รีบคว้าตัวหลีเถาเอาไว้ “เจ้ากินยาแล้วใช่หรือไม่? รีบกลับไปพักผ่อนซะ อย่าได้เที่ยววิ่งพล่านไปทั่ว”

“เร็วเข้า รีบพาแม่นางหลีเถากลับห้องไปเสีย!”

หลีเถาดิ้นรนขัดขืนพร้อมสีหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะ “ข้ามิกลับ! เป็นนางสารเลวผู้นี้ที่วางยาข้า! นางทำลายโอกาสที่ข้าจักได้ขึ้นเวที ข้ามิไปหรอก!”

ทว่าถึงแม้หลีเถาจะไม่ยอมจากไป แต่การตอบสนองในทางกลับกันของร่างกายก็บีบให้นางต้องออกไป

นางปวดท้องขึ้นมาอีกแล้ว!

หลีเถารีบวิ่งออกไปทันที

หลังจากหลีเถาจากไปแล้ว แม่เล้าปี้ก็รีบสั่งคนให้มาช่วยประคองซิ่งอวี่ อาภรณ์เป็นของซิ่งอวี่ก็จริง แต่เรือนร่างกลับแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากซิ่งอวี่ฟื้นแล้ว แม่เล้าปี้ก็รีบถามว่า “ซิ่งอวี่ เมื่อสักครู่นี้เจ้าเป็นผู้ที่ขึ้นไปร่ายรำบนเวทีใช่หรือไม่?”

ซิ่งอวี่มองพวกเขาด้วยสีหน้าสับสนแล้วถามด้วยท่าทีงุนงง “ร่ายรำอันใดเจ้าคะ? ไฉนข้าจึงสลบไป… ข้า…”

แม่เล้าปี้มองแวบเดียวก็รู้ว่าซิ่งอวี่มิได้โป้ปด “เอาเถอะ มิเป็นไร เจ้าลงไปพักผ่อนได้แล้ว”

จากนั้นสายตาของแม่เล้าปี้ก็ทอดมองลงบนร่างของบุรุษสวมผ้าคลุมหน้าที่อยู่ข้าง ๆ ตน หลังจากพินิจพิเคราะห์ดูเขาแล้วก็พบว่าช่างเหมือนกันจริง ๆ!

แม่เล้าปี้สั่งให้ทุกคนออกไปจากห้อง จากนั้นก็ยิ้มพลางมองมาที่ลั่วชิงยวน “ข้านึกว่าเป็นแม่นางสักคนในหอแห่งนี้ แต่กลับกลายเป็นแขกไปเสียได้”

“แม่นาง เจ้าหมายความว่าเยี่ยงไร?”

ลั่วชิงยวนเอามือไพล่หลังแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าอยากจะมาร่ายรำที่หอเจาเซียง เพียงแค่ร่ายรำเท่านั้น หามีอื่นใดไม่”

“จากนั้นก็ร่ายรำโดยสวมผ้าคลุมหน้าเอาไว้”

หลังจากเกิดเรื่องเมื่อสักครู่นี้ขึ้น นางคิดว่าแม่เล้าปี้ย่อมไม่ปฏิเสธนางเป็นแน่