ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 433

แต่นางก็มีข้อได้เปรียบพอให้กำแหงได้จริง ๆ นั่นแหละ!

……

ลั่วชิงยวนออกจากหอเจาเซียงอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางเสียงดังสับสนวุ่นวาย

หามีผู้ใดสังเกตเห็นนางสักคนไม่

หลังออกมาจากหอเจาเซียง ลั่วชิงยวนรู้สึกว่าอากาศสดชื่นขึ้นจนอดมิได้ที่จะสูดหายใจลึก ๆ

“สวรรค์ คราวหน้าพวกเราจักมาเมื่อใดรึ?” ลิ่นฝูเสวี่ยตั้งหน้าตั้งตารอคอยคราวหน้าแล้ว

ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่สักครู่ “คราวหน้าข้าย่อมต้องกลับมาอีกแน่”

“ว่าแต่ยังมิถึงเวลาที่เจ้าจะบอกเงื่อนงำเกี่ยวกับมารดาของข้าอีกหรือ?”

ลิ่นฝูเสวี่ยยกยิ้มเยาะ “ท่านตัวเล็กนิดเดียว ทว่ากลับฉลาดเป็นกรด”

“ในเมื่อวันนี้ท่านให้ความร่วมมือแต่โดยดี ข้าจักบอกท่านให้รู้ก่อนว่าข้ารู้ชื่อจริงของมารดาท่าน”

“มารดาของท่านมีนามว่าลั่วอิง”

ทันทีที่เอ่ยวาจาออกมา ลั่วชิงยวนก็ฝีเท้าซวนเซและตกตะลึงไปทั้งร่างประดุจดั่งถูกสายฟ้าฟาด

ลั่วอิง!

ลั่วอิง!

สองคำนี้วนเวียนอยู่ในหัวของนาง

เป็นอาจารย์จริง ๆ ด้วย!

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้นางมักจะคิดเช่นนี้มาโดยตลอด แต่เมื่อคำตอบได้รับการยืนยันในที่ท้ายสุด นางก็ยังคงรู้สึกตกตะลึง

นางสงบสติอารมณ์แล้วถามขึ้นมาอีกครั้งว่า “เช่นนั้นยามที่อยู่ในตระกูลลั่ว นางมีชื่อว่าอันใดหรือ?”

“หวังซูอี๋ ท่านมิทราบหรอกหรือ?”

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็แทบไม่อยากเชื่อเลย “อันใดกัน? หวังซูอี๋? ชื่อนี้มาจากที่ใดกันอีกเล่า?”

“นางบอกว่าลั่วไห่ผิงเป็นคนตั้งชื่อให้นาง อย่างไรเสียพวกเขาก็แซ่ลั่วเหมือนกัน เกรงว่าหากวาจาเล็ดลอดออกไปจะเกิดข่าวลือได้ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนชื่อให้นาง”

“ในใต้หล้านี้น่าจะมีน้อยคนนักที่รู้ชื่อจริงของนาง”