ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 434

“ลั่วเยวี่ยอิง! เจ้าลอบเข้ามาทำอันใด!” ลั่วชิงยวนตะคอกใส่อีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ลั่วเยวี่ยอิงมีสีหน้าตื่นตระหนกแล้วรีบซ่อนกล่องที่กำลังถืออยู่เอาไว้ข้างหลัง

แต่ลั่วชิงยวนมองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นกล่องที่ใช้เก็บเครื่องยาสมุนไพร

นางรีบเดินเข้ามาคว้าแขนของลั่วเยวี่ยอิง “คืนมาให้ข้าซะ!”

ลั่วเยวี่ยอิงหลบเลี่ยงนางอย่างสุดความสามารถ จากนั้นก็กอดกล่องเอาไว้พลางนั่งลงกับพื้นแล้วรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ลั่วชิงยวน เจ้ามิอยู่ในเรือนเสียด้วยซ้ำไป เจ้าหนีออกไปตั้งนานแล้ว! หากเจ้าปล่อยข้าไป ข้าจักมิบอกผู้ใด”

“มิฉะนั้นข้าจักบอกท่านอ๋องว่าเจ้ามิได้อยู่ในเรือนเลย!”

แววตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชาแล้วแย่งเอากล่องมาทันที

เมื่อเปิดดูก็เห็นว่าเป็นโสมอายุร้อยปี

นี่เป็นสิ่งที่ก่อนหน้านี้ซ่งเชียนฉู่หลงเหลือไว้ให้นางรักษาแผลของตน

การที่ลั่วเยวี่ยอิงเข้ามาขโมยสมุนไพรทันที พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเมื่อเช้าฟู่เฉินหวนขอโอสถเพียงเพื่อเอามาใช้รักษาลั่วไห่ผิง!

“คืนข้ามา! เอาคืนข้ามานะ!” ลั่วเยวี่ยอิงรีบเข้ามายื้อแย่งราวกับคลุ้มคลั่ง

ลั่วชิงยวนถีบเข้าที่หน้าอกลั่วเยวี่ยอิงทันที

ลั่วเยวี่ยอิงถูกถีบจนล้มลงกับพื้น จากนั้นก็กระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง

ลั่วชิงยวนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาคมกริบ “เจ้าถึงขนาดกล้าขโมยเครื่องยาสมุนไพรของข้า ลั่วเยวี่ยอิง เจ้ามันขวัญกล้านัก”

“จือเฉาอยู่ที่ไหน? เจ้าทำอันใดจือเฉา?”

ลั่วชิงยวนกำลังจะเข้าไปหาจือเฉาในเรือน

แต่กลับมีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นจากข้างนอก

เงาร่างเย็นชาปรากฏกายอยู่ตรงประตูเรือน ชวนให้ลั่วชิงยวนหัวใจบีบรัดขึ้นมา

“ท่านอ๋อง…” ลั่วเยวี่ยอิงที่ล้มลงกระอักโลหิตอยู่ที่พื้น ยื่นมือออกมาขอความช่วยเหลือจากฟู่เฉินหวน

ช่างเป็นภาพชวนสังเวชที่บีบหัวใจผู้ที่พบเห็นยิ่งนัก

ฟู่เฉินหวนร้อนใจมากเสียจนรีบเดินเข้ามาประคองนางให้ลุกขึ้น

เมื่อเห็นสภาพของลั่วเยวี่ยอิง ฟู่เฉินหวนก็สีหน้าหม่นคล้ำ จากนั้นแววโทสะก็ผุดขึ้นในดวงตาแล้วมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาคมกริบ