ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 435

เส้นโลหิตตรงหน้าผากของฟู่เฉินหวนปูดโปนขึ้นมา จากนั้นเขาก็กำหมัดแน่น

“ข้าจักเชิญแม่นางซ่งมารักษาแผลให้เจ้าเอง นางต้องรักษาเจ้าได้แน่ มอบโอสถให้ข้าก่อน!” ฟู่เฉินหวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ลั่วชิงยวนยิ้มเย็นชา “ท่านอ๋องซื้อโอสถนี้มา แน่นอนว่าย่อมต้องมอบให้ท่านอ๋องอยู่แล้ว แต่หม่อมฉันไม่มีทางมอบให้ท่านเอาไปช่วยลั่วไห่ผิงเป็นอันขาด!”

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเฉียบขาดและเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ

ฟู่เฉินหวนรู้ว่านางชิงชังลั่วไห่ผิง เพราะการเสียชีวิตของท่านมหาราชครู

นางปรารถนาให้ลั่วไห่ผิงสิ้นชีพอยู่แล้ว ไฉนต้องยอมมอบโอสถให้ด้วยเล่า?

ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่นางกระทำลงไป แต่กลับเอ่ยวาจาเชือดเฉือนออกมา

“แต่เขาก็ยังเป็นบิดาของเจ้า!”

ทันทีที่เอ่ยวาจาออกมา ฟู่เฉินหวนก็ถึงกับขมวดคิ้ว เพราะไม่แน่ใจว่าตนเอ่ยวาจาเหล่านั้นออกมาได้อย่างไร

ดวงตาของลั่วชิงยวนแผดเผาไปด้วยแววเกลียดชัง “เขาเป็นพ่อตาของท่านหาได้เกี่ยวอันใดกับหม่อมฉันไม่!”

แววอำมหิตวูบผ่านดวงตาของนางไป จากนั้นนางก็ทุ่มกล่องลงกับพื้น

กล่องแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ลั่วชิงยวนเหยียบลงไปบนนั้นแล้วบดขยี้โสม

“ต่อให้หม่อมฉันต้องทำลายโอสถนี้ หม่อมฉันก็ไม่มีทางมอบให้ท่านเอาไปช่วยลั่วไห่ผิง!”

เพียงออกแรงไม่กี่ครั้ง โสมร้อยปีก็ถูกเหยียบย่ำจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ลั่วเยวี่ยอิงก็รู้สึกหวาดกลัวจนรีบวิ่งเข้ามาหยิบโสมตรงเท้าของนาง "โสม! โสม!"

เสียงของนางกลับแหบแห้ง

แต่ลั่วชิงยวนบังเอิญเหยียบลงบนหลังมือของอีกฝ่ายเข้าพอดี ความเจ็บปวดทำให้นางรีบชักมือกลับทันทีแล้วหลั่งน้ำตาออกมา

นางร้องตะโกนด้วยท่าทีใจสลายว่า “เพราะเหตุใด! เพราะเหตุใดกันเล่า! เขาก็เป็นท่านพ่อของเจ้า! อย่างไรก็มีพระคุณอุ้มชูเลี้ยงดูเจ้ามาเชียวนะ เจ้าเลือดเย็นถึงเพียงนั้นได้อย่างไรกัน?”

ลั่วชิงยวนยิ้มเยาะ “เขาคู่ควรจะเป็นบิดาของข้าด้วยหรือ?”

เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นหลังมือที่บวมแดงของลั่วเยวี่ยอิง ดวงตาก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ทันใดนั้นเขาก็เดินเข้ามาตบนางอย่างแรง

“ลั่วชิงยวน! เจ้าสมควรหยุดได้แล้ว!”