ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 436

นางอุ้มจือเฉามาถึงถนนหน้าประตูใหญ่ตำหนัก คุกเข่าลงหน้าตำหนักอ๋อง

“พระชายา…” แม่นมเติ่งมองท่าทีของลั่วชิงยวนอย่างมิเข้าใจ

“มิต้องสนใจข้า”

ลั่วชิงยวนวางจือเฉานอนลงกับพื้น จือเฉาตื่นขึ้น “พระชายา”

“หลับตาแกล้งตาย ข้ามิเรียกเจ้ามิต้องตื่น” ลั่วชิงยวนกดเสียงต่ำเอ่ยพูด

จือเฉาพยักหน้า และหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

บัดนี้เป็นเวลาใกล้พลบค่ำ ผู้คนขวักไขว่มิมากนัก แต่ลั่วชิงยวนที่คุกเข่าอยู่หน้าตำหนักนั้น กลับสะดุดตามากเป็นพิเศษ

ผู้คนที่อยากรู้จะหยุดลงมองพักหนึ่ง

ราตรีมาเยือน ผู้คนที่หน้าประตูตำหนักกลับมากขึ้น

พวกเขาซุบซิบกันเสียงเบา “ผู้นั้นคือพระชายามิใช่หรือ? เหตุใดจึงคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักเล่า?”

“ไม่รู้สิ หรือนางถูกทำโทษ”

ทุกคนต่างสงสัยเป็นอย่างมาก สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

และการกระทำนี้ของลั่วชิงยวนก็ถูกคนใช้รายงานให้กับฟู่เฉินหวน ฟู่เฉินหวนได้ยินก็รู้สึกตะลึงยิ่ง

“นางคิดเล่นกระไรอีกกันแน่?”

มองดูลั่วเยวี่ยอิงที่ยังคงสลบมิได้สติอยู่บนเตียง และฟังหมอกู้ที่บอกสถานการณ์ของนางมิดีนัก สีหน้าของฟู่เฉินหวนย่ำแย่เป็นอย่างมาก

และรู้สึกโมโหการกระทำของลั่วชิงยวนเล็กน้อย

ลั่วชิงยวนที่อยู่หน้าประตูเห็นว่าใกล้ได้เวลาแล้ว จึงเอ่ยตะโกน “ท่านน้องเยวี่ยอิง! ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดไปแล้วจริง ๆ!”

“แม้ครานั้นเจ้าเป็นคนสั่งให้ข้าแต่งงานแทน แต่สุดท้ายก็เป็นเพราะข้าเองยอมทำทุกวิถีทางเพราะความรัก จนทำเรื่องน่าอับอายเช่นนั้นไป!”

“แต่ข้าแต่งกับท่านอ๋องแล้ว วอนให้ท่านน้องเยวี่ยอิงโปรดออมมือ!”

“ท่านน้องโกรธเคืองสิ่งใดก็มาลงที่ข้า ข้ายอมให้เจ้าทำโทษทุกอย่าง! ข้าจักคุกเข่าที่นี่สามวัน เพื่อขจัดโทสะในใจของท่านน้อง!”

“ขอแค่หลังวันนี้เป็นต้นไป ท่านน้องอย่าได้ระบายด้วยคนรอบตัวข้าอีก!”

เสียงของนางกังวาน น้ำเสียงจริงใจเป็นอย่างมาก

ชาวบ้านที่มุงดูต่างได้ยิน และได้ยินอย่างชัดเจน!

ชาวบ้านตะลึง

เมื่อฟู่เฉินหวนปรากฏตัวขึ้นมา ชาวบ้านรอบ ๆ ต่างซุบซิบขึ้นมา

สายตาของฟู่เฉินหวนเยือกเย็นลง และเอ่ยสั่งซูโหยว “นำตัวนางเข้ามา”

แต่แล้วเมื่อซูโหยวมาถึงข้างกายลั่วชิงยวน อย่างไรนางก็มิยอมลุก เสียงของนางแน่วแน่ “หากท่านน้องมิให้อภัย ข้าจักคุกเข่าที่นี่ต่อไป!”

ฟู่เฉินหวนกำมือไว้แน่น สีหน้าของเขาย่ำแย่ “ลั่วชิงยวน เจ้า!”

ลั่วชิงยวนมิเงยหน้า และไม่แม้แต่จะปรายตามองเขา

ในใจฟู่เฉินหวนทั้งโมโหทั้งร้อนรน เขารู้ว่านี่คือแผนของลั่วชิงยวน นางถนัดเรื่องได้เปรียบจากการก้มหัวเป็นที่สุด และยิ่งปราดเปรียวการแสดงละครต่อหน้าผู้คน

“เกินไปจริง ๆ เป็นถึงพระชายากลับถูกน้องสาวที่ไร้ซึ่งตำแหน่งฐานะขี่หัว”

“นั่นน่ะสิ ต่อให้ท่านอ๋องมิทรงโปรดนาง ก็มิควรถูกเหยียดหยามเช่นนี้ เขียนหนังสือหย่าก็จบแล้ว”

“ต่างฝ่ายต่างปล่อย!”

ฟังเสียงของชาวบ้าน ฟู่เฉินหวนรู้สึกขนหัวลุก เขาจ้องไปที่ลั่วชิงยวนอย่างโกรธเคือง

นางเก่งจริง ๆ!

ยอดเยี่ยมเป็นที่สุด!