ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 440

สายตาของฟู่เฉินหวนยังคงเอ่อไปด้วยหยาดน้ำ ราวกับครั้งแรกที่เจอ

บนตัวฟู่เฉินหวนมีกลิ่นอายมังกรคุ้มครอง คงมิตายเพราะลั่วเยวี่ยอิงในเร็ว ๆ นี้

แต่เมื่อกลิ่นอายนี้หมดไป บางทีอาจเป็นยามสิ้นชีวาของเขา

นางเงยหน้ามองนภาราตรี หัวใจหนักอึ้งมากเป็นพิเศษ

เดิมทีนางมิอยากเกี่ยวโยงใด ๆ กับฟู่เฉินหวน แต่ชะตามักชอบเล่นตลก นางและฟู่เฉินหวนคอยพัวพันกันไม่หยุด นางเองก็มิรู้ว่าสวรรค์หมายความว่าอย่างไรกันแน่

ฟู่เฉินหวนนั่งอยู่ใต้ชายคา ดื่มเหล้าทั้งคืน

บางครั้งเขาพูดเหมือนคนเมา แต่บางครั้งก็ดูจะสติครบครัน

ลั่วชิงยวนไม่พูดต่อ เพียงแค่นั่งอยู่นิ่ง ๆ

นางนั่งในเรือนเป็นเพื่อนเขาทั้งคืน

วันต่อมา ฟ้ายังมิทันสว่าง ฟู่เฉินหวนก็จากไป

ลั่วชิงยวนพิงเสาหลับไปทั้งคืน

ซ่งเชียนฉู่ตื่นมาเจอนาง ลั่วชิงยวนจึงตื่นมา

ซ่งเชียนฉู่เห็นอาภรณ์ที่คลุมอยู่บนร่างของลั่วชิงยวน อาภรณ์ฟู่เฉินหวน

“นี่มัน… ท่านอ๋องเสด็จมาหรือ?”

“อาภรณ์ของพระองค์อยู่บนร่างท่าน เช่นนั้นเมื่อคืนพระองค์อยู่อย่างไรกัน? ราตรีหนาวเย็นเช่นนั้น” ซ่งเชียนฉู่ฉงนเป็นอย่างมาก

ลั่วชิงยวนมองเสื้อบนร่างแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเช่นกัน

“เห้อ พวกท่านนี่คู่ปรับกันเสียจริง อยู่ในตำหนักมิลงรอยกันแต่นิด แต่เมื่อเปลี่ยนตัวตน เขากลับปฏิบัติกับเจ้าราวกับพี่น้องแท้ บุรุษนี้หนา เข้าใจยากเสียจริง”

ซ่งเชียนฉู่พิงกำแพงพร้อมถอนหายใจ

“แค่อาภรณ์ตัวหนึ่ง เจ้าดูออกได้อย่างไรว่าเขาปฏิบัติต่อข้าราวกับพี่น้อง” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชา

“ก็ด้วยท่านอ๋องที่เลือกจะมาพูดความในใจกับท่านหลังเมาแต่มิใช่ผู้อื่นไงเล่า! ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินพระองค์ตรัสว่า พระองค์หาสหายคนอื่นมิเจอ จึงได้แต่มาหาท่าน! เห็นได้ชัดว่าพระองค์มองเซียนฉู่อย่างท่านเป็นมิตรสนิทแล้ว!”

ซ่งเชียนฉู่มั่นใจนัก

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย และเอ่ยเอือม ๆ “บางทีผู้อยู่ตำแหน่งสูง จักยิ่งสงสัยคนรอบตัว แต่กลับไว้ใจผู้ที่มิเป็นอันตรายต่อตำแหน่งเขา”

พอคิดเช่นนี้ ก็รู้ได้แล้วว่าเหตุใดนางคนเดียวกัน แต่เมื่อตัวตนเปลี่ยนไป เขาจึงมีท่าทีที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ยัยจิ้งจอกที่แย่งงานกับนาง!

การเข้าใจผิดเมื่อวานนางกระจ่างแล้ว แม้นางผู้นั้นจะมิได้เป็นคนวางยาระบาย แต่เมื่อวานนางผู้นั้นฉวยโอกาส และแย่งชื่อเสียงนางไป นางไม่มีทางปล่อยไปแน่

“ซิ่งอวี่!” หลีเถาตะโกนเรียก

ซิ่งอวี่ตกใจ และรีบเดินไปหา “พี่หลีเถา”

“ไป ส่งชาเหยือกหนึ่งให้กับแม่นางในห้องแต่งตัว”

หลีเถาพูดไปพร้อมหยิบผงยาออกมาห่อหนึ่งจากข้างเอว นางเทยาเข้าไปในเหยือกชา และยื่นให้กับซิ่งอวี่

คิ้วของซิ่งอวี่ขมวดแน่น สีหน้าของนางลำบากใจ “พี่หลีเถา เช่นนี้มิดีกระมัง”

“หากเจ้ามิส่งให้แม่นางผู้นั้น เจ้าก็ดื่มเองเถอะ!” มุมปากของหลีเถามีรอยยิ้ม แต่กลับร้ายกาจเป็นอย่างมาก

ซิงอวี่รู้สึกกลัว จึงได้แต่รับเหยือกชานั้นมา

ลั่วชิงยวนกำลังเลือกเสื้ออยู่ในห้อง แม่เล้าปี้ช่วยนางไปพร้อมเอ่ยกล่าว “หลังจากเมื่อวาน มีชายหนุ่มหลายคนมาถามนามเจ้ากับข้า มิรู้ว่าแม่นางนามขานอันใดหรือ?”

ลั่วชิงยวนกำลังไตร่ตรอง