ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 441

ด้านข้างมีเสียงของลิ่นฝูเสวี่ยส่งมา “แน่นอนว่าต้องเป็นชื่อของข้าสิ ท่านเซียนน้อย!”

ลั่วชิงยวนไตร่ตรองครู่หนึ่งและเอ่ย “ฝูเสวี่ย”

ได้ยินดังนี้ แม่เล้าปี้พรึมพรำกับตนเอง “ฝูเสวี่ย ช่างไพเราะเสียจริง!”

แม้จะคุ้นหูไปนิด แต่แม่เล้าปี้คิดมิออกในคราแรก

“แม่นางฝูเสวี่ยเปลี่ยนอาภรณ์ไปก่อน ข้าจักไปแจ้งด้านนอก ให้เจ้าขึ้นเวทีแสดงหลังครึ่งชั่วยามผ่านไป ดีหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ได้”

“ท่านเซียนน้อย ไฉนท่านตัดแซ่ของข้าทิ้งเล่า!” ลิ่นฝูเสวี่ยมิพอใจ

แม่เล้าปี้ออกจากห้องไปแล้วลั่วชิงยวนจึงเอ่ยปาก “นามลิ่นฝูเสวี่ยนั้นโอ่อ่าเกินไป ข้ามิอยากให้ถูกผู้อื่นคิดว่าถูกผีเข้าสิง”

ลิ่นฝูเสวี่ยได้ยินก็พลันหัวเราะขึ้นอย่างได้ใจ “เช่นนั้นก็ถูก นามของข้านั้นโอ่อ่าจริง ๆ แล”

“สมัยนั้น ทั้งเมืองหลวงมีผู้ใดบ้างที่มิรู้นามขานข้า”

“เพียงแต่ เรื่องถูกผีเข้าสิง ผ่านไปพักหนึ่งอย่างไรก็ต้องมีคนสงสัยแน่!”

“เพราะใต้หล้านี้ นอกจากข้าลิ่นฝูเสวี่ยแล้ว ยังมีผู้ใดที่ร่ายรำได้งามชดช้อยเท่าข้าได้เป็นคนที่สองอีกหรือ?”

ลั่วชิงยวนเอ่ยปากอย่างอดไม่ได้ “ถ่อมตัวหน่อยเถอะ”

“ชุดนี้! ชุดสีขาวนี้งามนัก!” น้ำเสียงของลิ่นฝูเสวี่ยตื่นเต้น

ลั่วชิงยวนจึงเปลี่ยนชุดนี้ ตามปรารถนาของนาง

จู่ ๆ มีเสียงเคาะประตูส่งมา

ซิ่งอวี่เปิดประตูออกอย่างระมัดระวัง “แม่หญิง น้ำชาเจ้าค่ะ”

“วางไว้บนโต๊ะเถิด”

ซิงอวี่พยักหน้า เมื่อวางลงนางยังคงลังเล อยากเอ่ยพูดบางอย่าง

“มีเรื่องใดอีกหรือ?” ลั่วชิงยวนมองนางอย่างประหลาด

กระทั่งหลีเถาที่อยู่ชั้นสองยังตะลึง นางกำเสาไว้แน่นอย่างโกรธเคืองมากกว่าเดิม จนเล็บนางยังฝังลงไปในไม้

“บัดซบ!”

สตรีผู้นี้เป็นอันตรายสำหรับนางเกินไป

แม่เล้าปี้อยากให้นางผู้นั้นมาร่ายรำทั้งวันทั้งคืนจนไม่จัดเวลาให้นางแล้ว อีกทั้งอ้างว่าต้องผลัดเปลี่ยนกัน

แต่หากสตรีผู้นี้มาทุกวัน นางจะมีโอกาสขึ้นเวทีอีกหรือ!

ร่ายรำจบเพลงหนึ่ง ทุกคนยังคงดื่มด่ำในนั้น

“แม่นางฝูเสวี่ย การร่ายรำนี้เรียกขายกระไรหรือ ไฉนข้าจึงมิเคยเห็นมาก่อน!“

เสียงกังวานของสตรีบนเวทีดังขึ้น “การร่ายรำนี้มีเรียกขานว่า รำเทพเหมันต์!”

สิ้นประโยคนี้

ทุกคนที่ได้ยินสีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลัน