ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 442

เล็บของหลีเถาจิกจนไม้ขาด ในใจนางตะลึงยิ่ง

รำเทพเหมันต์หรือ?

นางได้ยินว่า เหมือนจะเป็นการร่ายรำที่ลิ่นฝูเสวี่ยออกแบบเอง…

ผู้ที่เติบโตในหอนางโลมต้องใช้ความสามารถในการหากิน พวกนางน่าจะต่างรู้จักรำเทพเหมันต์ของลิ่นฝูเสวี่ย

แต่ลิ่นฝูเสวี่ยตายไวเกินไป รำเทพเหมันต์ยังมิทันสืบทอดให้ผู้ใดก็หายไปจากใต้หล้านี้เสียก่อนแล้ว

กระทั่งอาจารย์ของนาง ยังเรียนรู้ไปเพียงครึ่งหนึ่ง และถูกอาจารย์ของนางมองเป็นสิ่งล้ำค่า จนมิเคยนำมาแสดงต่อหน้าผู้อื่นมาก่อน

แต่แม่นางที่ชื่อฝูเสวี่ย กลับบอกว่าที่นางร่ายรำคือรำเทพเหมันต์!

เป็นไปได้อย่างไร!

ผู้คนด้านล่างซุบซิบกันขึ้นมา

“ข้าเคยได้ยินรำเทพเหมันต์มาก่อน รำเอกลักษณ์ของหอสมุทรมรกตในอดีต!”

“ได้ยินว่าลิ่นฝูเสวี่ยเป็นผู้ออกแบบท่ารำเอง! นามของแม่นางฝูเสวี่ยเหมือนลิ่นฝูเสวี่ยพอดี หรือว่านางเป็นศิษย์ลิ่นฝูเสวี่ย?”

พวกเขาพูดถึงคำว่าลิ่นฝูเสวี่ยอีกครั้ง

บัดนี้ลิ่นฝูเสวี่ยยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ

ใต้หล้านี้ยังมีคนจดจำนางได้

ลั่วชิงยวนเห็นสถานการณ์เช่นนี้จึงรีบจากไป เพราะนางกลัวจะถูกล้อม

แต่ทันทีที่นางไป คนด้านล่างก็ต่างตะโกนกันขึ้นมา “อีกเพลงหนึ่ง! อีกเพลงหนึ่ง!”

“ข้ายอมออกร้อยตำลึง เพื่อให้แม่หญิงรำอีกเพลงหนึ่ง!”

“ข้าออกสามร้อยตำลึง!”

“ข้าออกหนึ่งพันตำลึง!”

เห็นท่าทีเช่นนี้ก็รู้ได้เลยว่าบัดนี้ชื่อเสียงของลิ่นฝูเสวี่ยโด่งดังเพียงใด

แต่ลิ่นฝูเสวี่ยกลับไม่มีลังเลแม้แต่นิด เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ

เดินเข้าห้อง ลั่วชิงยวนเอ่ยถามอย่างอดมิได้ “พวกเขาให้เงินมากเช่นนี้ เหตุใดเจ้าจึงมิสั่นคลอนเลยเล่า หากร่ายรำอีกเพลงต้องได้เงินมิน้อยแน่”

ลิ่นฝูเสวี่ยยิ้มอ่อนทีหนึ่ง “คนตายอย่างข้า เงินมากน้อยเพียงใดแล้วเกี่ยวกระไรกับข้าเล่า?”

“ข้าไม่มีทางปล่อยให้ท่านได้เงินแล้วทิ้งข้าไปแน่!”

ลั่วชิงยวนเปลี่ยนชุดเสร็จ น้ำเสียงเอือมระอา “เจ้าคิดมากเสียจริง!”