ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 443

แต่เมื่อตกเย็น แขกในหอกลับหายไปเกินครึ่ง

ผู้ที่จะมาดูการร่ายรำในหอนางโลม ต่างมาเพราะความอยากรู้

หากไร้สิ่งใหม่ให้พวกเขาดู ให้พวกเขาตะลึง เมื่อความอยากรู้นี้ผ่านไป พวกเขาก็มิอยู่ต่อแล้ว

……

ยามเช้าตรู่ ลั่วเยวี่ยอิงตื่นมาพบว่าตนอยู่ในจวนอัครมหาเสนาบดี นางตกตะลึงยิ่ง จึงรีบเก็บของจะกลับตำหนัก

แต่วันนี้เมื่อมาถึงถนนหน้าตำหนัก ชาวบ้านกลับซุบซิบนินทานาง

“ดูสิ นี่มันท่านนั้นในตำหนักอ๋องมิใช่หรือ ยังจะมาอย่างหน้าไม่อายอีก”

“ใช่ ๆ เป็นสาวเป็นนาง กลับวิ่งไปบ้านผู้ชายทุกวัน มิรู้จักอับอาย”

ป้าสองคนที่เดินผ่านนินทานาง

คำพูดพวกนางตกสู่หูของลั่วเยวี่ยอิงอย่างชัดเจน หน้าของนางแดงก่ำขึ้นมาทันที

นางรู้สึกอับอายยากจะทน

“นางมีหน้ามาได้อย่างไรอีก?”

“บุตรีอนุกลับรังแกถึงหัวบุตรีเอก น่าเกลียดเสียจริง”

“อุตส่าห์มีรูปโฉมงดงาม แต่กลับไร้ยางอายเสียได้”

คำพูดเหล่านี้ที่ตกถึงหูลั่วชิงยวน ราวกับมีดแหลมคมที่ทิ่มแทงลงในร่างของนางทีละเล่ม จนนางเลือดไหลท่วมร่าง

หน้าไม่อาย

มิรู้จักอับอาย

ไร้ยางอาย

ศัพท์เหล่านี้ เคยเอาไว้ด่าลั่วชิงยวนมิใช่หรือ?

นางฟังมาครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่เป็นครั้งแรกที่ศัพท์เหล่านี้ มาตกอยู่บนตัวนาง

นางหันร่างพลันก้มหน้าเดินไปด้านหน้าไวว่อง ราวกับพื้นที่เหยียบอยู่นั้นร้อนมาก นางยิ่งเดินยิ่งเร็ว และออกจากถนนเส้นนั้นในทันที

เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ภายในคืนเดียว เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ได้?

แต่นางยังต้องไปขอโอสถจากท่านอ๋อง!