ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 444

วันที่ออกจากหอเจาเซียง ลั่วชิงยวนไปที่คฤหาสน์หลังใหม่ ช่วยลิ่นฝูเสวี่ยจัดห้อง จัดวางของตามความชอบของนาง

ลิ่นฝูเสวี่ยเองก็พูดเรื่องเกี่ยวกับแม่ของนางมากมาย

“มารดาของท่าน มิเหมือนคุณหนูทั่วไป นางมิชอบอ่านตำรา มิชอบเขียนตำรา มิชอบศิลปะสี่แขนง ที่นางชอบที่สุดคือการดูข้าร่ายรำ”

“ใต้หล้านี้มีผู้คนที่ชอบดูข้าร่ายรำมากมาย ในสถานที่อย่างหอนางโลม มีชายหนุ่มนับไม่ถ้วนอยากไถ่ตัวให้ข้า เพราะรู้สึกว่าข้าต้องร่ายรำในนั้นอย่างไร้ทางเลือก”

“มีเพียงมารดาของท่าน นางดูออกว่าข้ารักการร่ายรำ ข้ามิสนว่าที่นั้นคือหอนางโลมหรือไม่ เพียงแค่ให้ข้าได้ร่ายรำอย่างผ่าเผย ข้าก็ยอมอยู่ที่นั่น และมิไปที่ใดทั้งนั้น”

“ข้ามองนางเป็นมิตรรู้ใจ”

“เพียงแต่ นางเป็นฮูหยินจวนอัครมหาเสนาบดี มิสะดวกที่จะมาเยี่ยมข้าในสถานที่อย่างหอนางโลม ดังนั้นพวกเราจึงได้แต่เจอกันนาน ๆ ครั้งโดยส่วนตัว หรือบางครั้งก็อาจเจอกันในงานเลี้ยง”

“นางยอมเข้าร่วมงานเลี้ยงที่นางมิชอบ เพียงเพราะอยากเห็นข้าร่ายรำ”

“ข้าเองก็ยอมไปร่ายรำในจวนคนที่ข้าเกลียดเพื่อนาง”

เนื้อหาที่ลิ่นฝูเสวี่ยพูดกับนางนั้น มิเป็นประโยชน์ต่อลั่วชิงยวนนัก

แต่กลับทำนางซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

อาจารย์ในความทรงจำของนาง มิใช่คนเช่นนี้แม้แต่นิด

นางเข้มงวด มิชอบยิ้ม นางโหดเหี้ยมเด็ดขาด มิเคยออมมือต่อศัตรู และรอบคอบเป็นอย่างมาก

คนนอกต่างบอก ลั่วอิงเก็บความอ่อนโยนทั้งหมดไว้ให้ศิษย์ของนาง ลั่วเหลา

แต่บัดนี้นางรู้สึกว่า ความอ่อนโยนของอาจารย์ทิ้งไว้ในแคว้นเทียนเชวียมากกว่า

หรืออาจารย์เพิ่งหาตัวตนที่แท้จริงของตนเจอหลังออกจากแคว้นหลี

จากคำเล่าของลิ่นฝูเสวี่ย นางได้รู้จักอาจารย์ที่ไม่เหมือนเดิม

หลายวันต่อมา นางไปที่หอเจาเซียงเช่นเคย ลิ่นฝูเสวี่ยราวกับมีท่าร่ายรำที่ไม่มีวันหมด มีท่าใหม่ ๆ มาแสดงให้ผู้ชมตะลึงทุกรอบ

นางรักการร่ายรำมากจริง ๆ จึงมีจินตนาการสำหรับท่าร่ายรำมากเช่นนั้น และดึงดูดให้ผู้คนลุ่มหลง

หลายวันต่อมา ชื่อเสียงแม่นางฝูเสวี่ยแห่งหอเจาเซียงก็โด่งดังออกไป

นางกลายเป็นผู้ที่หอนางโลมทั้งหลายต่างอยากแย่งชิง และนามของลิ่นฝูเสวี่ยแห่งหอสมุทรมรกตก็ถูกผู้คนเอ่ยถึงอีกครั้ง

“แม่นางฝูเสวี่ยเชิญเจ้าค่ะ!” ซิ่งอวี่ก้มหน้า ผายมือเชิญอย่างระมัดระวัง

เมื่อตอนลั่วชิงยวนตามไป นางพบว่าบนใบหน้าของซิ่งอวี่คล้ายจะมีแผล เมื่อมองดูดี ๆ ใต้คอเสื้อก็เหมือนจะมีแผลเช่นกัน

และเป็น… บาดแผลเช่นนั้น

ซิ่งอวี่ส่งนางถึงห้อง ลั่วชิงยวนจึงเอ่ยถาม “เจ้าบาดเจ็บหรือ?”

ซิ่งอวี่ก้มหัวต่ำมากยิ่งขึ้นด้วยความกังวล และถอยหลังสองก้าวอย่างผวา “มิเป็นไรเจ้าค่ะ”

พูดจบนางก็หันร่างวิ่งออกไป

ราวกับกลัวลั่วชิงยวนจะถามมาก

ลั่วชิงยวนคิดในใจ หรือเพราะซิ่งอวี่เตือนให้นางอย่าดื่มชาเมื่อครั้งที่แล้ว นางจึงถูกหลีเถารังแกเช่นนั้นหรือ?

ดูท่าอำนาจของหลีเถาในหอเจาเซียงจะไม่น้อยเสียด้วย

นางเลือกชุดเสร็จจึงเริ่มเปลี่ยนชุด จู่ ๆ กลับได้ยินเสียงฝีเท้าจากหน้าประตู