ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 451

ซิ่งอวี่ผงกศีรษะ “ใช่เจ้าค่ะ”

“แน่นอนว่าย่อมมิใช่เพราะเรื่องนี้เพียงแค่เรื่องเดียวหรอก”

“นางเอาอกเอาใจหลีเถาก็จริง แต่เมื่อใดก็ตามที่หญิงสาวในหอแห่งนี้ทำเรื่องผิดพลาดขึ้นมา นางย่อมปฏิบัติอย่างโหดเหี้ยมเป็นแน่”

ขณะที่ซิ่งอวี่เอ่ยวาจา นางก็ก้มหน้าพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยสายตาเปี่ยมโทสะ

“นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เจ้าตัดสินใจเด็ดขาดจากไปพร้อมกับข้า” ลั่วชิงยวนเอ่ยขึ้นด้วยสายตาที่ยากจะเข้าใจ

“วันหน้าหากพวกเราไปที่หอหลินชุน ย่อมดึงดูดความสนใจของท่านป้าฉินได้แน่ เจ้ากลัวหรือไม่เล่า?”

ซิ่งอวี่ส่ายหน้า “ข้ามิกลัวเจ้าค่ะ”

“ข้าหาได้มีสัญญากับหอเจาเซียงแต่อย่างใดไม่”

หลังจากลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็มั่นใจแล้วว่าซิ่งอวี่เป็นสายที่หอหลินชุนส่งตัวเข้ามาในหอเจาเซียง

ทว่าเรื่องนี้ก็มิได้ส่งผลต่อแผนการของนางสักนิด

หลังอาหารมื้อเย็น ลั่วชิงยวนกับซิ่งอวี่ก็ไปที่หอหลินชุน

บนท้องถนนอันแสนคึกคักสายนี้ยังมีลูกค้าอยู่มากมาย หอหลินชุนก็มิได้ร้างผู้คนไปเสียทีเดียว แต่เมื่อเทียบกับความคึกคักของหอเจาเซียง ก็ยังนับว่ารั้งท้ายอยู่

“แม่นาง ข้าจะพาท่านไปหาแม่เล้าเฉินนะเจ้าคะ”

ซิ่งอวี่นำทางขึ้นชั้นบนด้วยท่าทีต้อนรับขับสู้ ราวกับว่าเป็นบ้านของตนเองก็มิปาน

เมื่อนางมาถึงนอกประตู ก็ได้ยินเสียงร้องห่มร้องไห้ด้วยความแค้นใจดังมาจากข้างใน

“ไปกันหมด ไปกันให้หมดเลย อย่างไรเสียก็เข็นไม่ขึ้นแล้ว ย่อมเป็นธรรมดาที่เจ้าคิดจะจากไป”

“ยามที่หอหลินชุนยังมิปิดกิจการ ยามนี้พวกเจ้าจงรีบมองหาหออื่นเสียเถอะ ขืนรอจนปิดกิจการก็คงจะสายเกินไปแล้ว”

ในห้องหนึ่ง แม่เล้าเฉินกำลังร้องไห้จนหน้าตาซีดเซียว

หญิงสาวกลุ่มหนึ่งคุกเข่าร้องไห้ไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลางอยู่กับพื้น

“แม่เล้าเฉิน พวกเรามิอยากจากไปเหมือนกัน แต่พวกเราหาเงินมิได้มาหลายเดือนแล้ว ดังนั้นหากมิจากไปคงมิได้แล้ว”

ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้และอารมณ์โศกเศร้า

น้ำเสียงฟังดูระทมทุกข์ยิ่งนัก