ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 452

ทันทีที่เอ่ยวาจาออกมา

แม่เล้าเฉินก็ตกตะลึง

จากนั้นนางก็แค่นยิ้มเย็นชา “ท่านคิดจักซื้อหอหลินชุนของพวกเราในราคาห้าพันตำลึงกระนั้นหรือ?”

“จริงอยู่! กิจการของหอหลินชุนเราอาจมิดีเท่าแต่ก่อน ทว่าอย่างไรเสียข้าก็เปิดกิจการมาหลายสิบปี! ข้าจักขายให้ท่านในราคาเพียงห้าพันตำลึงได้อย่างไรกัน?”

“เลิกคิดเรื่องนั้นไปได้เลย! ไปซะ ไปซะ!”

“ซิ่งอวี่ พาตัวเขาออกไป!”

แม่เล้าเฉินออกคำสั่งขับไล่โดยไม่ลังเลสักนิด

ลั่วชิงยวนจึงเริ่มเกลี้ยกล่อมว่า “ข้าซื้อหอคณิกาเอาไว้ก็มิได้ไล่เจ้าไปสักหน่อย เจ้ายังอยู่ดำเนินกิจการต่อไปได้”

“มิหนำซ้ำข้ายังทำให้กิจการของเจ้ารุ่งเรืองขึ้นมาอีกครั้งด้วย”

เมื่อแม่เล้าเฉินได้ยินเช่นนี้ก็ตะลึงงันไปชั่วขณะ จากนั้นก็หันมามองนางด้วยสายตาเคลือบแคลงใจ “ลำพังตัวท่านน่ะหรือ? ท่านมีความสามารถอันใดจักทำให้กิจการของหอหลินชุนเราเฟื่องฟูขึ้นมาได้เล่า?”

ลั่วชิงยวนยังไม่ตอบ

ซิ่งอวี่รีบก้าวเข้ามาคว้าตัวแม่เล้าเฉินพลางกล่าวว่า “นางคือแม่นางฝูเสวี่ยนะเจ้าคะ!”

เมื่อแม่เล้าเฉินได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก “ฝูเสวี่ย?”

“ฝูเสวี่ยที่ร่ายรำอยู่ในหอเจาเซียงกระนั้นหรือ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าไม่ใส่ใจ

แม่เล้าเฉินพลันแววตาเป็นประกาย จากนั้นก็เดินวนไปวนมารอบตัวนางพลางกวาดสายตามองขึ้น ๆ ลง ๆ

“เช่นนั้นท่านก็คือแม่นางฝูเสวี่ยกระนั้นหรือ?”

“ท่านยินดีมาที่หอหลินชุนของพวกเราจริง ๆ หรือ?”

ลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวเข้ามานั่งลงพลางเอ่ยขึ้นมาว่า “ข้ายินดีจ่ายห้าพันตำลึงเงินเพื่อซื้อหอหลินชุนของเจ้า ทุกคนสามารถอยู่ที่นี่ต่อได้”

“ทว่านับจากนี้เป็นต้นไป ข้าคือเจ้าของหอหลินชุน เจ้าสามารถจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้เอง แต่การตัดสินใจส่วนใหญ่จักตกเป็นของข้า”

“ยิ่งไปกว่านั้น ชื่อหอหลินชุนก็จะเปลี่ยนเป็นหอฝูเสวี่ย”

“นี่เป็นหนทางดึงดูดความสนใจของเหล่าลูกค้าได้รวดเร็วที่สุดแล้ว”

“หากเจ้าตอบตกลง เช้าวันพรุ่งพวกเราก็ลงนามสัญญากันเถอะ”

“แต่หากเจ้ามิตอบตกลงก็หาเป็นอันใดไม่ เพราะข้าสามารถซื้อหอคณิกาแห่งใดก็ย่อมได้”