ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 453

นางแสร้งทำทีราวกับว่าเพิ่งจะออกมาจากเรือน จากนั้นก็แหงนหน้ามองท้องนภายามราตรีแล้วค่อย ๆ เดินออกมาข้างนอก

ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มดังขึ้นทางด้านหลัง

“ข้าคิดว่าเจ้าจักหลบอยู่ในเรือนไปชั่วชีวิตแล้วเสียอีก”

เมื่อลั่วชิงยวนหันหน้าไปก็เห็นฟู่เฉินหวนค่อย ๆ เดินเข้ามาหา

มีแววเศร้าโศกผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาอันหาได้ยาก ทั้งยังมีความรู้สึกที่แท้จริงอีกด้วย

ลั่วชิงยวนมิได้ตอบคำ

ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ เดินเข้าไปหานาง จากนั้นก็เงยหน้ามองดวงจันทร์แล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า “หลังจากฤดูเหมันต์ ข้าคิดว่าเจ้าดูเหมือนจะน้ำหนักลดไปบ้าง หมู่นี้ร่างกายของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าอยากให้ข้าเชิญแม่นางซ่งให้มาตรวจดูหรือไม่?”

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกประหลาดใจ

เขาสังเกตได้ว่านางน้ำหนักลดลงไปบ้าง

แต่ความประหลาดใจอันน้อยนิดที่ผุดขึ้นในยามนั้นกลับถูกความเหน็บหนาวที่ตามมาปัดเป่าไปจนสิ้น

“ท่านอ๋องคิดเชิญแม่นางซ่งมาที่นี่ เพราะต้องการให้แม่นางซ่งรักษาลั่วไห่ผิงกระมังเพคะ?”

“ไฉนต้องแสร้งทำเป็นห่วงใยหม่อมฉันให้ฟังดูใหญ่โตเช่นนั้นด้วยเล่า?”

น้ำเสียงของนางเย็นชาถึงขั้นไม่แยแส ทั้งยังไร้ซึ่งความอบอุ่นใด ๆ

เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินเช่นนี้เข้า โทสะก็ปะทุขึ้นมาในใจของเขาทันที “ลั่วชิงยวน ลั่วไห่ผิงก็เป็นบิดาบังเกิดเกล้าของเจ้า เจ้าอยากให้เขาตายมากขนาดนั้นเลยเชียวรึ?”

“ท่านก็รู้มิใช่หรือว่า หากมิใช่เพราะหม่อมฉันมีบิดาที่เป็นอัครเสนาบดี ยามที่หม่อมฉันแต่งเข้าตำหนักอ๋องในฐานะตัวแทน ท่านก็คงมิไว้ชีวิตหม่อมฉันแล้ว!”

ฟู่เฉินหวนรู้สึกโกรธจัด

เขายังนึกถึงเรื่องที่ตนเองลงไม้ลงมือกับลั่วชิงยวนเมื่อคราวก่อนจึงคิดจะขอโทษ เมื่อเห็นว่าระยะนี้ดูเหมือนว่านางจะน้ำหนักลดไปบ้าง เขาก็เกรงว่าบาดแผลเมื่อก่อนหน้านี้ของนางยังไม่หายดี

แต่ในสายตาของนางแล้ว เขากลับมีเป้าหมายแอบแฝงที่จะหลอกใช้นางเพื่อให้ซ่งเชียนฉู่ช่วยชีวิตลั่วไห่ผิง

ลั่วชิงยวนหันหน้ามามองเขาด้วยแววตาคมกริบ “เช่นนั้นหม่อมฉันก็ต้องขอบคุณที่ท่านอ๋องยอมไว้ชีวิตหม่อมฉันเพราะเห็นแก่ลั่วไห่ผิงแล้วเพคะ”

“แต่ท่านอ๋องคิดว่าหม่อมฉันยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ หรือ?”

ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชาแล้วเดินจากไป

ฟู่เฉินหวนม่านตาหดวูบพลางมองดูนางให้ชัด ๆ

เขามองนางจากไปด้วยสายตาอับจนหนทาง ถึงขั้นเหลือบมองเงาบนพื้นเสียด้วยซ้ำไป

นางหมายความเยี่ยงไรกัน?