ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 454

สตรีนางนั้นชี้นิ้วใส่ลั่วชิงยวนด้วยท่าทีเปี่ยมโทสะ จากนั้นก็รีบเดินเข้ามาผลักเข้าที่ไหล่ของนาง “มิน่า คนข้างนอกจึงเรียกเจ้าว่าโสเภณีชาย เจ้าชอบทำลายงานวิวาห์ของผู้อื่นและเกี้ยวพาสตรีก็แล้วไปเถิด แต่ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะถึงขั้นไล่ตามบุรุษด้วย ปล่อยเอาไว้มิได้แล้ว!”

ลั่วชิงยวนสับสนไปชั่วขณะ คนผู้นี้เอ่ยถึงนางกระนั้นหรือ?

ดูเหมือนว่านางจะเคยพบอีกฝ่ายที่ไหนสักแห่ง

“แม่นาง โปรดพูดจาให้เกียรติกันด้วย!” ลั่วชิงยวนปัดมือของอีกฝ่ายออกด้วยท่าทีไม่พอใจ

สตรีร่างท้วมโมโหจัด “ให้เกียรติงั้นรึ? ข้าจะสั่งสอนเจ้าเอง!”

หลังจากนางพูดจบก็ยกมือขึ้น

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วพลางหลบไปด้านข้างแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “แม่นาง ข้ามิลงไม้ลงมือกับสตรี ได้โปรดสำรวมด้วย”

“เจ้า!” สตรีร่างท้วมโกรธเสียจนร้องตะโกนออกมาว่า “จับมันไว้!”

จากนั้นผู้คุ้มกันหลายสิบคนก็พุ่งเข้ามาเตรียมพร้อมที่จะลงมือ

ในยามนี้เอง ก็มีเสียงตะคอกดังลั่นขึ้นมา “หยุดนะ!”

ทันใดนั้นเงาร่างอันแสนคุ้นตาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้านาง

ฟู่จิ่งหลี

ฟู่จิ่งหลีโบกพัดจีบพลางเหลือบมองสตรีร่างท้วมด้วยสีหน้าไม่พอใจ “เจ้าจักทำกระไร?”

ยามที่โม่เซียนอวี้เห็นฟู่จิ่งหลีเดินเข้ามา ท่าทางเจ้าอารมณ์เมื่อก่อนหน้านี้พลันเปลี่ยนไปทันที จากนั้นนางก็ทำปากยื่นเพื่อเสริมจริตลงไปบ้าง

นางเอ่ยด้วยโทสะปนกับจริตมารยาเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่า “พระสวามี เป็นนักทำนายลวงโลกผู้นี้แล ที่คราวก่อนบอกว่าท่านจักต้องเสียใจกับการแต่งงานของตัวเอง!"

"มันก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ไฉนท่านต้องไปฟังมันด้วยเล่า? หม่อมฉันเป็นภรรยาของท่านนะเจ้าคะ!"

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นหญิงสาวจู่ ๆ ก็เปลี่ยนสีหน้า นางก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกอันยากจะอธิบายที่ผุดขึ้นในใจ

จากนั้นนางก็เบือนหน้าหนี

นางจำได้ว่าตนเคยเห็นสตรีผู้นี้มาก่อน

ครั้งแรกที่นางพบฟู่จิ่งหลี เขาถูกสตรีผู้นี้ไล่ตามมาตลอดทาง ฟู่จิ่งหลีจึงหนีเข้ามาหลบในร้านของนาง