ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 466

“ถึงเวลาปล่อยฟู่อวิ๋นโจวไปแล้ว”

น้ำเสียงเย็นชาของลั่วชิงยวนทำให้ฟู่เฉินหวนรู้สึกโกรธอีกครั้ง

ดวงตาของเขามืดลงและพูดอย่างเย็นชา “ข้าเป็นคนรักษาคำพูดอยู่แล้ว”

“เช่นนั้นก็ดี!” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชาและไม่มีความอบอุ่นใด ๆ

ระหว่างทางกลับตำหนัก ทั้งคู่ต่างพากันเงียบ บรรยากาศอึดอัดไม่น้อย

เมื่อมาถึงตำหนักอ๋อง ลั่วชิงยวนบอกให้ฟู่เฉินหวนปล่อยตัวเขาทันที

ฟู่เฉินหวนไม่รอช้า และได้ปล่อยฟู่อวิ๋นโจวออกจากคุกน้ำทันที

ลั่วชิงยวนไปยังเรือนทักษิณาหลังจากนั้น

ใบหน้าของฟู่อวิ๋นโจวทั้งซีดและดูซูบผอม เส้นผมที่เปียกโชกของเขาแนบแก้มและลำคอ เผยให้เห็นผิวขาวซีดอย่างคนป่วย

ลั่วชิงยวนรีบจับชีพจรของเขาอย่างรวดเร็ว

ฟู่อวิ๋นโจวฟื้นคืนสติขึ้นมาด้วยความงุนงง และเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ชิงยวน ข้าเป็นภาระเจ้าอีกแล้วหรือ?”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ครั้งนี้ท่านเป็นหวัด ดังนั้นโปรดรักษาตัวด้วยเพคะ หม่อมฉันจักสั่งยาให้ท่าน ขอให้ท่านพักผ่อนให้เต็มที่เถิดเพคะ”

ขณะที่นางกำลังพูด จู่ ๆ หมอกู้ก็เดินเข้ามา

“มิรบกวนพระชายา ข้าดูแลองค์ชายห้าเองขอรับ”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วและหันไปมองหมอกู้ “ในเมื่อหมอกู้เป็นหมอเทวดา ไฉนทักษะการรักษาของท่านถึงมิได้เรื่องเช่นนี้?”

“ท่านรักษาอาการป่วยขององค์ชายห้ามานมนานแล้ว แต่อาการของท่านกลับมิดีขึ้นเลย”

ไม่ต้องพูดถึงการรักษาองค์ชายห้าด้วยซ้ำ ต่อให้เป็นนางที่ได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่มีทางที่หมอกู้จะรักษานางได้

หมอกู้ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะพูดเช่นนี้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเอ่ยปากว่า “ตัวข้าไร้ความสามารถ หากพระชายาพบหมอเทวดาที่มีความสามารถมากกว่านี้ พระชายาก็ไปขอให้ท่านอ๋องจ้างหมอคนอื่นมาได้เลยขอรับ”

นี่กำลังหมายความว่า เขาทำตามคำสั่งของท่านอ๋อง หากลั่วชิงยวนมิพอใจเขาก็ควรไปพูดกับท่านอ๋องด้วยตัวเอง

ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นชา นางยืนขึ้นและออกจากเรือนทักษิณา

หมอกู้ผู้นี้เอาแต่พูดว่าท่านอ๋องส่งเขามา นางรู้ว่าเขาถูกส่งมาติดตามฟู่อวิ๋นโจว แต่หมอกู้ผู้นี้ภักดีต่อฟู่เฉินหวนจริงอย่างนั้นหรือ?

ที่จริงแล้ว เขาเป็นใครกันแน่?