ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 467

“องค์ชาย หม่อมฉันจักพยายามโน้มน้าวแม่นางฝูเสวี่ยอย่างเต็มที่ แต่หม่อมฉันมิสามารถรับประกันได้ว่าแม่นางฝูเสวี่ยจักยอมรับปากเพคะ”

ลั่วชิงยวนบังเอิญได้ยินการสนทนาของพวกเขาและอดไม่ได้ที่จะแอบตกใจ กับเรื่องนี้แล้วฟู่จิ่งหลีนับว่าหน้าใหญ่ใจโตไม่น้อยเลย

“องค์ชายฟู่” ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยปากขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงของนาง ฟู่จิ่งหลีก็เงยหน้าขึ้น รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “นี่ ช่างบังเอิญนัก ท่านเซียนฉู่ก็มาที่นี่เพื่อดื่มด้วยงั้นรึ?”

“กระหม่อมมาเพราะมีเรื่องจะถามองค์ชายฟู่พ่ะย่ะค่ะ” ลั่วชิงยวนกล่าว

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟู่จิ่งหลีก็โบกมือและขอให้เหล่าสตรีที่อยู่รอบตัวเขาออกไปก่อน

แม่เล้าเฉินเองก็จากไปอย่างรู้งานเช่นกัน

ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้า และฟู่จิ่งหลีก็รินสุราให้นางหนึ่งแก้ว “ไม่ง่ายเลยที่จะได้พบกับท่านเซียนฉู่ที่นี่ มาดื่มกันหน่อยเถอะ”

ลั่วชิงยวนปฏิเสธ “กระหม่อมดื่มมิเก่ง เพราะฉะนั้นกระหม่อมมิดื่มกับองค์ชายฟู่หรอกพ่ะย่ะค่ะ”

“กระหม่อมมาที่นี่ครั้งนี้เพื่อถามองค์ชายฟู่ว่า ภาพวาดที่ถูกนำมาประมูลครั้งก่อนนั้นเป็นของสะสมตระกูลองค์ชายฟู่จริงหรือ?”

“กระหม่อมได้ยินมาว่าภาพวาดนั้นสร้างความปั่นป่วนให้ตำหนักอ๋อง กระหม่อมรู้สึกได้ว่าภาพภาพนั้นมีเงื่อนบางอย่างพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟู่จิ่งหลีก็คิดอย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง ก่อนขมวดคิ้วและพูดว่า “ภาพวาดอันใดรึ ขอข้าคิดดูก่อน...”

“เป็นภาพเหมือนของพี่ห้ารึ?”

“ตอนนั้นข้าก็สับสนกับภาพวาดนั้นเหมือนกัน ที่บ้านข้าไม่มีภาพวาดแบบนั้น”

ฟู่จิ่งหลีคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขมวดคิ้วและมองคู่สนทนา “นี่ท่านกำลังจะหมายความเช่นไร? มีบางอย่างผิดปกติกับภาพวาดนั้นจริง ๆ รึ?”

“มีคนจงใจยัดมันลงในหีบของข้าเช่นนั้นรึ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “มีความเป็นไปได้ กระหม่อมถูกขอให้ตรวจสอบที่มาของภาพเหมือนภาพนี้ กระหม่อมก็คงต้องขอให้องค์ชายฟู่ช่วยในเรื่องนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟู่จิ่งหลีก็เลิกคิ้วแล้วพูดว่า

“ตกลง ข้าจักกลับไปดูว่ารูปนั้นมีที่มาจากไหน ทันทีที่ข้ารู้ ข้าจักให้คำตอบแก่เจ้า”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมปล่อยให้เป็นหน้าที่ขององค์ชายฟู่” ลั่วชิงยวนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “กระหม่อมมีธุระอื่นต้องทำ เช่นนั้นคงต้องขอตัวก่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่จิ่งหลีหยุดเขาอย่างรวดเร็ว “คุณชายฉู่ ท่านเคยได้ยินชื่อของสตรีนางนี้หรือไม่? นางมีนามว่าฝูเสวี่ย ข้าได้ยินมาว่าลีลาการร่ายรำของนางโด่งดังในเมืองหลวง แต่ก็น่าเสียดายที่ข้าพลาดไป”

“หากวันหนึ่งแม่นางฝูเสวี่ยจากเมืองหลวงมาที่นี่ได้ ข้าจักชวนคุณชายฉู่มาดื่มด้วยกัน! คุณชายฉู่ต้องมาให้ได้นะ!”