ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 469

คำพูดอันชอบธรรมของท่านอาฉินทำให้หลายคนวิพากษ์วิจารณ์ในเรื่องนี้

ในเวลานี้ ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น ทำให้บริเวณโดยรอบเงียบลงทันที

“ข้าชื่อฝูเสวี่ย แต่ข้ามิได้บอกว่าชื่อของข้าคือลิ่นฝูเสวี่ย ในฐานะผู้เป็นนายของหอเจาเซียง ท่านมาร่ายรำเทพเหมันต์ที่หอฝูเสวี่ยของข้า มิทราบว่าจุดประสงค์ของท่านคือสิ่งใดกัน?”

“อีกอย่าง ข้าได้ยินมาว่าทุกคนในหอสมุทรมรกตประสบอุบัติเหตุในปีนั้น และไม่มีผู้ใดรอดแม้แต่คนเดียว จู่ ๆ ศิษย์ของลิ่นฝูเสวี่ยก็ปรากฏตัวขึ้น ข้าสงสัยยิ่งนักว่าท่านรอดมาได้เช่นไร?”

“เหตุใดจึงเร้นกายไปเสียหลายปีเช่นนี้เล่า?”

ลั่วชิงยวนถามคาดคั้น ทำให้ใบหน้าของท่านอาฉินซีดลง

ท่านอาฉินโต้กลับอย่างเย็นชา “ในปีนั้นหอสมุทรมรกตประสบเรื่องราวเช่นที่เจ้าว่าจริง ข้าโชคดีที่สามารถเอาชีวิตรอดมาได้เพียงผู้เดียว มันเป็นความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตสำหรับข้า ข้าจึงเลือกปลีกวิเวกเร้นกายจากสังคม แปลกมากหรือไร?”

“ข้าต้องอธิบายเรื่องนี้ให้เจ้าฟังด้วยรึ?”

มุมปากของลั่วชิงยวนยกขึ้นด้วยความสนใจ “โอ้? เพราะความเจ็บปวด ท่านจึงหายตัวไปและกลายเป็นนายหญิงหอเจาเซียงเช่นนั้นรึ?”

“ทุกคนในหอสมุทรมรกตประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต แต่ท่านกลับรอดมาได้และเป็นนายหญิงของหอเจาเซียง ท่านเอาเงินมาจากไหนมาเปิดหอเจาเซียงเล่า?”

“เป็นไปได้หรือไม่ว่าการเสียชีวิตของผู้คนมากมายในหอสมุทรมรกตล้วนเกี่ยวข้องกับท่าน?”

ลั่วชิงยวนเอ่ยเสียงเรียบ แต่คำพูดของนางเฉียบคมมาก

ทันทีที่คำพูดดังกล่าวหลุดออกไป ก็มีการอภิปรายรอบตัวนางมากขึ้น

ใบหน้าของท่านอาฉินบอกบุญไม่รับ แม่นางฝูเสวี่ยผู้นี้รู้ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องราวนี้ได้อย่างไร

นางรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมากน้อยเพียงใด?!

เป็นไปมิได้! อายุน้อยเช่นนี้ นางจะรู้เรื่องนั้นได้เยี่ยงไร?

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น!

“ไร้สาระ! อย่ามาสาดโคลนใส่ข้า! หากคิดกล่าวหาว่าข้าทำร้ายคนในหอสมุทรมรกต เจ้าก็ต้องมีหลักฐาน ไม่อย่างนั้นข้าคงต้องแจ้งเรื่องนี้กับทางการ!”