ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 470

เป็นไปได้อย่างไร?!

ใต้หล้านี้ นอกจากลิ่นฝูเสวี่ยแล้วจะยังมีผู้ใดที่สามารถแสดงรำเทพที่สมบูรณ์ได้อีกหรือ?!

แม้แต่ตัวนางเองก็ได้เรียนรู้ไปเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น!

เป็นลิ่นฝูเสวี่ยที่กลับมาจากความตายหรืออย่างไร? เป็นไปไม่ได้! มันเป็นไปไม่ได้!

การแสดงจบลงแล้ว

ภายในโถงกว้างเงียบราวกับสามารถได้ยินเสียงเข็มหล่นได้

เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่งก่อนที่จะมีเสียงปรบมือดังกึกก้องดังขึ้นตามมา

“งดงามยิ่ง! นี่สิ รำเทพเหมันต์ของจริง!”

แม้แต่ฟู่จิ่งหลีก็ลุกขึ้นจากที่นั่งของตนอย่างมีความสุขไม่น้อย ก่อนเอ่ยอย่างฝีปากกล้า “แม่นางฝูเสวี่ยเก่งกาจสมคำร่ำลือจริง ๆ! ข้ายังชมการร่ายรำไม่จุใจเลย ข้าจักขอถามแม่นางฝูเสวี่ยว่าจะสามารถร่ายรำอีกสองสามครั้งได้หรือไม่?”

“วันนี้ ข้าจะดูแลเรื่องเครื่องดื่มและของว่างทั้งหมดในหอฝูเสวี่ยเอง!”

ท่าทางใจป้ำเช่นนี้ทำให้เกิดเสียงโห่ร้องอย่างตื่นเต้นเร้าใจในหอฝูเสวี่ย

แม่เล้าเฉินมีความสุขมาก “เพคะ หม่อมฉันขอบพระทัยองค์ชายเจ็ดแล้ว!”

ฟู่จิ่งหานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะในขณะที่เขานั่งอยู่บนที่นั่งของเขา กวักมือเรียกเครื่องเคียงและสุราดี ๆ

“องค์ชายเจ็ดผู้นี้เอื้อเฟื้อนัก หากข้ามีโอกาส ข้าอยากออกไปเที่ยวกับเขาจริง ๆ!” ฟู่จิ่งหานถอนหายใจ

เป็นจักรพรรดิมีประโยชน์อะไรเล่า ไม่ว่าอะไรก็ถูกควบคุมอยู่ทุกฝีก้าว

ไม่สู้เป็นอย่างน้องเจ็ดผู้นี้ มีทั้งอิสระและสุขสำราญ

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและมองเขาอย่างเคร่งขรึม “เจ้ากำลังพูดเรื่องบ้าอะไร?”

ฟู่จิ่งหานรีบรินสุราให้อีกฝ่ายแล้วพูดว่า “พี่สาม ไฉนท่านเป็นจริงเป็นจังนักเล่า?”

ฟู่เฉินหวนไม่พูดอะไรอีก แต่สายตาเอาแต่จับจ้องไปยังสตรีอาภรณ์สีแดงบนเวที

ฟู่จิ่งหานหัวเราะและพูดว่า “พี่สามตกหลุมรักสตรีนางนี้แล้วกระมัง? เช่นนั้นเหตุใดพี่สามมิพานางกลับตำหนักแล้วแต่งตั้งให้เป็นชายาข้างกายเสียเล่า?”

“อย่าได้ลืมธุระของเรา” ฟู่เฉินหวนเตือนเขาอย่างเย็นชา

"เข้าใจแล้ว”

บนเวทีท่านอาฉินยังคงตกตะลึง นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในใต้หล้านี้จะมีคนที่สามารถร่ายรำเทพเหมันต์ได้อย่างสมบูรณ์

ลั่วชิงยวนค่อย ๆ สาวเท้าเข้าหาท่านอาฉิน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านมิสามารถร่ายรำเทพเหมันต์ได้สำเร็จ กลับกล้าเรียกตัวเองว่าศิษย์ของลิ่นฝูเสวี่ยอย่างนั้นหรือ?”

ท่านคงคิดว่าในใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดรู้ว่าท่านคือนางรับใช้ข้างกายลิ่นฝูเสวี่ยงั้นรึ?”