ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 471

ลิ่นฝูเสวี่ยกลับเอ่ยอย่างซาบซึ้ง “หากวันหนึ่งข้าจากท่านไป ข้าจักไปบอกแม่ในภพชาติใหม่ของท่านว่ามิเสียแรงที่นางคลอดบุตรีอย่างท่านมา!”

ได้ยินดังนี้ แววตาของลั่วชิงยวนมืดครึ้มลง “ยายเฒ่าเจ้าเล่ห์!”

ลิ่นฝูเสวี่ยเล่าเรื่องท่านแม่ให้นางฟังทุกครั้ง แต่กลับมิเคยพูดจุดสำคัญสักครั้ง

ลั่วชิงยวนรู้ว่าก่อนที่อีกฝ่ายจะทำเรื่องในใจสำเร็จ ไม่มีทางบอกข่าวใดกับนางแน่

แต่นางเองก็ไม่บังคับ เพราะการที่ลิ่นฝูเสวี่ยขึ้นแสดงก็สามารถนำมาซึ่งรายรับด้านการเงิน

ผู้ใดจะคิดว่าเงินมากไปกัน

วันนี้ฟู่จิ่งหลีเหมาหอ เมื่อได้ยินข่าวนี้ ชาวบ้านต่างมาที่หอฝูเสวี่ย

คนในหอฝูเสวี่ยยิ่งอยู่ยิ่งมาก

เสียงพิณไพเราะดังขึ้น กลีบดอกไม้ค่อย ๆ ร่วงโรย อาภรณ์สีแดงลอยขึ้นจากนั้นสยายลงพื้น

ดึงดูดสายตาของผู้คนในทันที

ภายในหอเงียบลงทันใด เชยชมการร่ายรำงดงามนี้กันอย่างสงบ

ฟู่จิ่งหานมองอย่างหลงใหล และดื่มด่ำกับการเต้นรำ

กระทั่งฟู่เฉินหวนยังถูกร่างนั้นดึงดูด ละสายตาออกมิได้แม้แต่นิด

โดยเฉพาะสายตาของนาง บางครั้งก็ยั่วยวน บางครั้งก็เฉียบคม ราวกับมีสองคนในหนึ่งร่าง

ลึกลับเสียจนทำผู้คนอยากเปิดหน้ากากนางออก เพื่อชมโฉมจริง

ลั่วชิงยวนร่ายรำบนเวทีไม่หยุด เมื่อจบเพลงหนึ่ง นางก็เต้นอีกเพลงหนึ่งต่อ

มีเพียงตอนเปลี่ยนชุดเท่านั้นที่นางจะหายไปครู่หนึ่ง

ลั่วชิงยวนรับรู้ถึงความเหนื่อยล้าของร่างกายได้อย่างชัดเจน แต่ลิ่นฝูเสวี่ยกำลังสนุก นางจึงมิได้เอ่ยห้าม และให้นางร่ายรำอย่างเต็มที่

นางสามารถรับรู้ได้ ลิ่นฝูเสวี่ยรักการเต้นมากจริง ๆ

มิต้องการเสียงโห่ร้อง มิต้องการเสียงปรบมือ เพียงแค่รับรู้ถึงสายตาเร่าร้อนที่มุ่งมาที่ตัวนางจากเบื้องล่าง นางก็รู้สึกดีใจจากใจจริง

และเต้นต่อไปได้ราวกับไม่รู้สึกเหนื่อยล้า

แต่เช้าจนค่ำ หอฝูเสวี่ยครึกครื้นมาทั้งวัน ลิ่นฝูเสวี่ยก็ร่ายรำไปทั้งวันเช่นกัน

เมื่อถึงยามซวี(1)

ลั่วชิงยวนจึงกลับห้องเพื่อเตรียมเปลี่ยนชุด นางยันกำแพงไว้อย่างหมดแรง “ไม่ไหวแล้ว เหนื่อยเกินไป ขอพักก่อน”

ตามด้วยเสียงเอี๊ยด ประตูห้องถูกเปิดออก