ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 471

ลิ่นฝูเสวี่ยกลับเอ่ยอย่างซาบซึ้ง “หากวันหนึ่งข้าจากท่านไป ข้าจักไปบอกแม่ในภพชาติใหม่ของท่านว่ามิเสียแรงที่นางคลอดบุตรีอย่างท่านมา!”

ได้ยินดังนี้ แววตาของลั่วชิงยวนมืดครึ้มลง “ยายเฒ่าเจ้าเล่ห์!”

ลิ่นฝูเสวี่ยเล่าเรื่องท่านแม่ให้นางฟังทุกครั้ง แต่กลับมิเคยพูดจุดสำคัญสักครั้ง

ลั่วชิงยวนรู้ว่าก่อนที่อีกฝ่ายจะทำเรื่องในใจสำเร็จ ไม่มีทางบอกข่าวใดกับนางแน่

แต่นางเองก็ไม่บังคับ เพราะการที่ลิ่นฝูเสวี่ยขึ้นแสดงก็สามารถนำมาซึ่งรายรับด้านการเงิน

ผู้ใดจะคิดว่าเงินมากไปกัน

วันนี้ฟู่จิ่งหลีเหมาหอ เมื่อได้ยินข่าวนี้ ชาวบ้านต่างมาที่หอฝูเสวี่ย

คนในหอฝูเสวี่ยยิ่งอยู่ยิ่งมาก

เสียงพิณไพเราะดังขึ้น กลีบดอกไม้ค่อย ๆ ร่วงโรย อาภรณ์สีแดงลอยขึ้นจากนั้นสยายลงพื้น

ดึงดูดสายตาของผู้คนในทันที

ภายในหอเงียบลงทันใด เชยชมการร่ายรำงดงามนี้กันอย่างสงบ

ฟู่จิ่งหานมองอย่างหลงใหล และดื่มด่ำกับการเต้นรำ

กระทั่งฟู่เฉินหวนยังถูกร่างนั้นดึงดูด ละสายตาออกมิได้แม้แต่นิด

โดยเฉพาะสายตาของนาง บางครั้งก็ยั่วยวน บางครั้งก็เฉียบคม ราวกับมีสองคนในหนึ่งร่าง

ลึกลับเสียจนทำผู้คนอยากเปิดหน้ากากนางออก เพื่อชมโฉมจริง

ลั่วชิงยวนร่ายรำบนเวทีไม่หยุด เมื่อจบเพลงหนึ่ง นางก็เต้นอีกเพลงหนึ่งต่อ

มีเพียงตอนเปลี่ยนชุดเท่านั้นที่นางจะหายไปครู่หนึ่ง

ลั่วชิงยวนรับรู้ถึงความเหนื่อยล้าของร่างกายได้อย่างชัดเจน แต่ลิ่นฝูเสวี่ยกำลังสนุก นางจึงมิได้เอ่ยห้าม และให้นางร่ายรำอย่างเต็มที่

นางสามารถรับรู้ได้ ลิ่นฝูเสวี่ยรักการเต้นมากจริง ๆ

มิต้องการเสียงโห่ร้อง มิต้องการเสียงปรบมือ เพียงแค่รับรู้ถึงสายตาเร่าร้อนที่มุ่งมาที่ตัวนางจากเบื้องล่าง นางก็รู้สึกดีใจจากใจจริง

และเต้นต่อไปได้ราวกับไม่รู้สึกเหนื่อยล้า

แต่เช้าจนค่ำ หอฝูเสวี่ยครึกครื้นมาทั้งวัน ลิ่นฝูเสวี่ยก็ร่ายรำไปทั้งวันเช่นกัน

เมื่อถึงยามซวี(1)

ลั่วชิงยวนจึงกลับห้องเพื่อเตรียมเปลี่ยนชุด นางยันกำแพงไว้อย่างหมดแรง “ไม่ไหวแล้ว เหนื่อยเกินไป ขอพักก่อน”

ตามด้วยเสียงเอี๊ยด ประตูห้องถูกเปิดออก

บุรุษขึ้นหน้าด้วยท่าทีเอาใจ เขาอยากเข้าใกล้นาง

“ไสหัวไป!” ลั่วชิงยวนเตะขาออกไปอย่างไร้ความอดทน

ผู้ใดจะรู้บุรุษกลับจับขาของนางไว้

กดชิดหน้าอกเขาไว้อย่างแน่น “แม่นางฝูเสวี่ยอย่าโมโหสิ เราคุยกันด้วยความสงบมิดีกว่าหรือ?”

ลั่วชิงยวนรู้สึกเพียงขยะแขยงเป็นที่สุด แต่นางขาอ่อนมิมีแรง มิว่าจะสลัดอย่างไรก็สลัดไม่ออก

บุรุษตรงหน้าเป็นผู้ฝึกฝนวรยุทธ หนำซ้ำฝีมือมิแย่เสียด้วย!

“ไสหัวไป!”

ลั่วชิงยวนชักมีดสั้นในมือออกมา และแทงไปที่อีกฝ่ายอย่างแรง

บุรุษตกใจ รีบปล่อยนางในทันทีและเอนตัวหักหลบ

ร่างของลั่วชิงยวนล้มไปด้านหน้า แต่ทันใดนั้นเอง ประตูถูกเปิดออก ร่างหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาในบ้าน

มีดสั้นในมือของลั่วชิงยวน กำลังจะแทงไปที่หน้าอกของเขา

ยามซวี (戌) คือ 19.00 – 20.59 น.