ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 472

วินาทีนั้นสีหน้าของฟู่เฉินหวนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

เขาจับข้อมือของนางไว้อย่างแรง และใช้แขนโอบเอวของนางไว้

ลั้วชิงยวนรู้สึกเพียงขาของนางลอยขึ้น และเหยียบลงพื้นอย่างมั่นคง

นางชะงัก เงยหน้ามองบุรุษตรงหน้า

จู่ ๆ หัวใจนางก็เต้นถี่ระรัวขึ้น

ฟู่เฉินหวนเองก็มองตาของนาง วินาทีนั้นเขาขมวดคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ เขารู้สึกคุ้นเคย คุ้นเคยมากเกินไป

ลั่วชิงยวนรีบสลัดมือของเขาออก “ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย”

ฟู่เฉินหวนได้สติ มุมปากของเขากระตุกเป็นรอยยิ้ม “แม่นางฝูเสวี่ยไยต้องเกรงใจ เราก็มิได้เจอกันครั้งแรกเสียหน่อย”

ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยตอบ ฟู่เฉินหวนเข้าใกล้นาง ต้องมีสาเหตุแน่ ๆ

นางคิดไม่ออก ไฉนมิว่านางจะทำสิ่งใด ต่างต้องเกี่ยวโยงกับฟู่เฉินหวน

“แม่นางฝูเสวี่ยกำลัง…”

สายตาของฟู่เฉินหวนตกลงบนมีดสั้นในมือนาง

ลั่วชิงยวนหันหน้ามองบุรุษอีกด้านด้วยสายตาดุดัน “ไสหัวออกไป!”

บุรุษเผยยิ้ม “เข้าใจผิด ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการเข้าใจผิด อย่าจริงจังเสียเลยแม่นางฝูเสวี่ย”

ลั่วชิงยวนยังมิทันเอ่ยปาก

ร่างที่อยู่ข้างกายกลับเดินขึ้นหน้าก้าวยาว จากนั้นเขาจับคอเสื้อของบุรุษผู้นั้นและเตะออกนอกห้องในทันที

ตามด้วยเสียงตู้ม บุรุษกระแทกกับพื้นและกลิ้งไปข้างราวกั้น

“เจ้า!” บุรุษผู้นั้นลุกขึ้น ชี้ไปที่ฟู่เฉินหวนอย่างเกรี้ยวกราด

ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ ก้าวออกจากประตูห้อง เสียงเยือกเย็นแฝงไปด้วยความกดดันแรงกล้า

“ใต้เท้าหลิวมิทำงาน กลับมาบุกรุกห้องหญิงสาว มิทราบว่าฮูหยินท่านรู้การกระทำเช่นนี้ของใต้เท้าหรือไม่?”

สีหน้าบุรุษแซ่หลิวถอดสีฉับพลัน เขาลุกขึ้นในทันที

เขาจ้องไปที่ฟู่เฉินหวนด้วยโทสะ “ท่านอ๋องช่างเก่งกาจเสียจริง!”

พูดจบก็สะบัดแขนเสื้อจากไปอย่างโมโห