ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 475

นางปรุงยามาทา บรรเทาอาการคันไปได้เล็กน้อย

จู่ ๆ ได้ยินเสียงเคาะประตูจากนอกเรือน ลั่วชิงยวนชะงักเล็กน้อย นางรีบใส่เสื้อให้เรียบร้อย

เมื่อจือเฉาไปเปิดประตูเรือนนางเอ่ยขึ้นอย่างตะลึง “ท่านอ๋อง!”

ลั่วชิงยวนได้ยินเสียงนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นโดยไม่รู้ตัว

นางนั่งหันหลังให้ทางประตู ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นนั้นส่งมาพร้อมกับกลิ่นเหล้าเจือจาง

“บาดแผลของเจ้าหายดีหรือยัง?” เบื้องหลังมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น

ลั่วชิงยวนรู้สึกถึงความห่วงใยจากในน้ำเสียงของเขา

“ขอบคุณท่านที่ยังอุตส่าห์จดจำบาดแผลหม่อมฉัน หากท่านอ๋องมิหาเรื่อง บาดแผลของหม่อมฉันย่อมฟื้นฟู” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนมิพอใจ

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว

รู้ทั้งรู้ว่านางมักพูดจาเหน็บแนม แต่เขาเองก็มิรู้ว่าเหตุไฉนต้องมาหานาง!

คิดถึงครั้งนี้ที่เขาเป็นฝ่ายเข้าใจนางผิดจริง ๆ หนำซ้ำยังข่มขู่ให้นางรักษาลั่วไห่ผิงอีก ในใจนางย่อมรู้กริ้วโกรธเป็นธรรมดา จึงมิได้ถือสากับนาง

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “วันพรุ่งข้าให้หมอกู้มาจับชีพจรให้เจ้า”

ทันทีที่สิ้นเสียง ลั่วชิงยวนหันไปพูดกับเขาด้วยคำพูดคมคาย “ท่านอ๋องเห็นว่าหม่อมฉันตายช้าไปงั้นหรือ?”

ประโยคนี้ทำฟู่เฉินหวนเกิดโทสะขึ้นในใจ สีหน้าของเขามืดครึ้มลงในทันที

“ลั่วชิงยวน ต้องทำถึงขั้นนี้จริงเชียวรึ?”

เขาคิดว่าตนมิเคยก้มหัวต่อเรื่องเช่นนี้มาก่อน หากเป็นเมื่อก่อน เข้าใจผิดก็เข้าใจผิดเถิด ลั่วไห่ผิงที่เป็นอัครมหาเสนาบดี ยังตายมิได้

เขาต้องการอิทธิพลของอัครมหาเสนาบดี ต่อให้ข่มขู่หลอกใช้ให้ลั่วชิงยวนช่วยลั่วไห่ผิง ก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลแล้ว

เขามิเคยคิดว่าตนเป็นคนดี และมิจำเป็นต้องอธิบายการกระทำของตนให้ผู้ใดฟัง

แต่บัดนี้ในใจของเขากลับอึดอัดเป็นที่สุด เขาแค่อยากแสดงความรู้สึกผิด นางฟังมิออกจริงหรือ?

ลั่วชิงยวนเผยยิ้มเย็น “หรือที่หม่อมฉันพูดนั้นมิถูกต้องหรือเพคะ?”