ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 478

ลั่วชิงยวนตะลึง นางควบรถม้ามุ่งไปที่นั่นทันที

แต่เมื่อถึงทางเลี้ยว มิรู้ทำไมด้านหน้าจึงกองไปด้วยสิ่งของ รถม้าผ่านไปมิได้ ลั่วชิงยวนจึงได้แต่หยุดรถม้าลงในทันที

นางพุ่งตัวเข้าไปในตรอกเบื้องหน้าอย่างรีบร้อน

บนพื้น สตรีผู้นั้นอาภรณ์หลุดลุ่ย บุรุษเหล่านั้นเห็นลั่วชิงยวน จึงหยุดมือลง

“หึ มาแล้วหรือ” บุรุษผู้นั้นส่งเสียงหึเย็น ๆ และลุกขึ้นยืน

บัดนี้ บนหลังคาทั้งสองฝั่งของตรอกปรากฏคนชุดดำหลายสิบคน ล้อมลั่วชิงยวนไว้อย่างมิดชิด

สตรีที่ร้องขอความช่วยเหลือกลับลุกขึ้นยืน บุรุษด้านข้างยื่นถึงเงินให้นาง นางจึงถือเงินและวิ่งหนีไป

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วอย่างอดมิได้ นี่คือขุดหลุมล่อให้นางเข้ามาสินะ

“ผู้ใดส่งพวกเจ้ามากัน” ลั่วชิงยวนเอ่ยถามเสียงเย็น

เพิ่งสิ้นเสียง เบื้องหน้าก็มีเสียงหัวเราะส่งมา

“ฮ่า ๆ ๆ แม่นางฝูเสวี่ย มิได้เจอกันนาน”

บุรุษผู้หนึ่งเดินออกมาอย่างเชื่องช้า

คิ้วของลั่วชิงยวนขมวดแน่น นี่มันใต้เท้าหลิวที่แอบเข้าห้องนางเมื่อครั้งที่แล้วมิใช่หรือ

“ใต้เท้าหลิว กลางวันแสก ๆ ท่านคิดจะทำสิ่งใดกัน? มิเห็นกฎหมายทางการอยู่ในสายตาหรือไร?”

ใต้เท้าหลิวไขว้มือไว้ด้านหลัง และเดินออกมาอย่างเชื่องช้า “แน่นอนว่าเพียงอยากเชิญแม่นางฝูเสวี่ยมาร่ายรำให้ข้าเป็นการส่วนตัว”

พูดจบ เขาก็หยิบกล่องแพรออกมาจากแขนเสื้อ เปิดออกและยื่นตรงหน้าลั่วชิงยวน

“ข้ามิได้ร่ำรวยเท่าองค์ชายเจ็ด หวังว่าแม่นางฝูเสวี่ยจักมิรังเกียจ! แม่นางฝูเสวี่ยมาร่ายรำให้ข้าที่จวนเถอะ คิดว่าแม่นางฝูเสวี่ยคงมิปฏิเสธ”

ใต้เท้าหลิวพูดด้วยสีหน้าจริงใจ แต่ในสายตามีแต่โลภะที่ปิดไม่มิด ทำนางขยะแขยง

สายตาของลั่วชิงยวนยะเยือกลง นางยื่นมือปัดกล่องนั้นทิ้ง “หากข้ามิไปเล่า!”

สีหน้าของใต้เท้าหลิวแข็งทื่อเล็กน้อย เขาชักมือกลับตามปกติ และเอ่ยด้วยยิ้มเย็น “แม่นางว่า แม่นางมิไปได้หรือ?”

“แม่นางคง… ไม่มีสิทธิ์เลือก”

ใต้เท้าหลิวพูดจบ ก็ถอยหลังสองก้าว