ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 481

นางเงยหน้ามองเขาด้วยท่าทีแข็งกร้าว “สตรีต่ำช้าอย่างหม่อมฉันหาได้คู่ควรกับท่านอ๋องไม่! ไฉนท่านอ๋องจึงไม่หย่ากับหม่อมฉันเล่า?!”

“เจ้า!” ฟู่เฉินหวนโกรธจัด ดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยแววหนาวเหน็บเย็นชา

ลั่วชิงยวนมิได้แปลกใจที่ฟู่เฉินหวนจะเดือดดาลถึงเพียงนั้น

อ๋องผู้สำเร็จราชการเป็นสถานะอันสูงศักดิ์

นางจะไปสถานที่อย่างหอนางโลมเพื่อร่ายรำ แล้วทำให้ตนต้องชื่อเสียงมัวหมองได้อย่างไรกัน?

นางรู้มาตั้งแต่ต้นแล้วว่า ขืนนางไปร่ายรำที่หอนางโลม หากมีผู้ใดพบเข้าก็จะเป็นความผิดร้ายแรง

แต่เพื่อให้ได้เงื่อนงำเกี่ยวกับมารดาของตนจากลิ่นฝูเสวี่ย นางจึงไม่มีทางเลือก

นางไม่คาดคิดเลยว่า ฟู่เฉินหวนจะจับได้เร็วถึงขนาดนั้น

“ท่านอ๋องมิจำเป็นต้องรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเพคะ ต่อให้ท่านหย่ากับหม่อมฉันแล้วอภิเษกสมรสกับลั่วเยวี่ยอิง พ่อตาของท่านก็ยังเป็นลั่วไห่ผิง หามีอันใดเปลี่ยนแปลงแต่ไม่”

น้ำเสียงเรียบนิ่งของลั่วชิงยวนฉายแววเยียบเย็น

“อย่างไรเสีย หม่อมฉันก็จะร่ายรำเช่นนี้ต่อไป ถ้าหากท่านอ๋องคิดจะป่าวประกาศออกไป ท่านก็ต้องคำนึงถึงชื่อเสียงของตนเองด้วยเพคะ”

นางมองฟู่เฉินหวนด้วยท่าทีสงบนิ่ง วาจาของนางแฝงไปด้วยแววข่มขู่

ฟู่เฉินหวนย่อมได้ยินอยู่แล้ว จากนั้นโทสะในใจก็ยิ่งแผดเผารุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ

ข่มขู่เขากระนั้นหรือ?

ใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ให้เขาเก็บความลับของนางเชียวหรือ?

เขาเป็นถึงอ๋องผู้สำเร็จราชการผู้เป็นที่เคารพยกย่อง เคยโดยผู้อื่นจัดการเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“ลั่วชิงยวน เจ้าช่างดีนัก!” ฟู่เฉินหวนโกรธจัด

เขากำข้อมือของนางเอาไว้แน่นพลางก้มมองนางแล้วเอ่ยเสียงเคร่ง “เจ้าชอบร่ายรำให้บุรุษดูนักมิใช่หรือไร? เช่นนั้นก็จงไปร่ายรำที่จวนตระกูลหลิวเสียให้พอใจ!”

ทันทีที่เอ่ยวาจาออกมา ลั่วชิงยวนก็รู้สึกตื่นตะลึง

จวนตระกูลหลิว?

ใต้เท้าหลิวผู้นั้นหรือ?

นางดวงตาเบิกกว้างแล้วมองฟู่เฉินหวนอย่างยากจะเชื่อสายตาตนเอง “ท่านเสียสติไปแล้วใช่หรือไม่?”