ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 482

รอยยิ้มหยันผุดขึ้นตรงมุมปาก จากนั้นนางก็เงยหน้ามองฟู่เฉินหวน

“ท่านอ๋องเอาแต่กล่าวโทษว่าหม่อมฉันทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง เช่นนั้นในฐานที่เป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแล้ว การที่มอบพระชายาอย่างหม่อมฉันให้บุรุษอื่นหมายความว่าอันใดกัน?”

ฟู่เฉินหวนแววตามืดมน เขาหันหลังเดินจากไปพลางเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าจะให้เวลาเจ้าได้เตรียมตัวชั่วหนึ่งถ้วยชา”

เมื่อฟู่เฉินหวนออกมาจากเรือนก็เดินมาที่หน้าเรือน

ซูโหยวรีบเดินเข้ามาหา “ท่านอ๋อง ทุกอย่างพร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เฉินหวนสายตาเย็นชาเล็กน้อยพลางกล่าวขึ้นมาว่า "หลังจากเข้าไปในจวนแล้วเจ้าจงรีบลงมือเสีย!"

“พ่ะย่ะค่ะ!” ซูโหยวตอบตกลงพลางขมวดคิ้วแล้วถามด้วยท่าทีลังเลใจว่า “แต่ให้พระชายาไปถ่วงเวลาจะมิอันตรายเกินไปสักหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“นั่นก็คือสาเหตุที่ต้องรีบลงมืออย่างไรเล่า! นอกเหนือไปจากนั้น ก็ยังมีองครักษ์เงาอีกห้าสิบนายที่ลอบเคลื่อนพลพร้อมลงมือได้ทุกเมื่อ!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ลั่วชิงยวนที่อยู่ในห้องผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อยแล้ว

ที่แท้ก็เป็นอาภรณ์ที่สั่งให้ศาลารุ้งเมฆาตัดเย็บขึ้นมา นางสวมอาภรณ์สีแดงที่มีผ้าแพรแดงถักเป็นดอกโบตั๋นขนาดใหญ่อันงามหรู เสริมให้นางแลดูงดงามชวนตื่นตะลึง

นางสวมเสื้อคลุมตัวบาง ทั้งยังสวมหน้ากากผีเสื้อทองคำแล้วสวมหมวกคลุมหน้าเอาไว้ จากนั้นลูกปัดเม็ดเล็ก ๆ ก็ส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งซึ่งทำให้แลดูเย้ายวนใจเป็นพิเศษ

ทว่าเมื่อลั่วชิงยวนมองตนเองในคันฉ่องสีทองแดง แววตาของนางกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา

ครั้นนางก้าวเดินออกมา ฟู่เฉินหวนก็บังเอิญมาถึงนอกเรือนพอดี

เมื่อประตูเรือนเปิดออก สตรีสวมอาภรณ์สีแดงก็ค่อย ๆ เดินออกมา ลูกปัดส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง และเรือนร่างงดงามก็ปรากฏแก่สายตาชวนให้ฟู่เฉินหวนพลันแววตาเป็นประกาย

นี่ยังใช่ลั่วชิงยวนที่ถูกเรียกว่านังหมูตอนอย่างน่าขบขันอยู่อีกหรือ?

ราวกับนางเป็นอีกคนไปโดยสิ้นเชิง

ทำให้เขายิ่งสงสัยเรื่องใบหน้าที่อยู่ใต้หน้ากากและหมวกคลุมหน้ามากขึ้นเรื่อย ๆ

ฟู่เฉินหวนจิตใจวอกแวกไปชั่วขณะ แต่ลั่วชิงยวนกลับมิได้สนใจแล้วเดินออกไปโดยไม่เหลือบแลมองมาที่เขาเสียด้วยซ้ำไป

เมื่อฟู่เฉินหวนรู้สึกตัวก็เดินเข้ามาหา

อาภรณ์ของลั่วชิงยวนส่งกลิ่นหอมกรุ่น ยามที่สายลมพัดพากลิ่นหอมพิเศษก็ชวนให้ฟู่เฉินหวนเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ

ลั่วชิงยวนเอาแต่เดินไปข้างหน้าตลอดทางมาจนถึงหน้าเรือน เมื่อเหล่าคนรับใช้เห็นนางเข้าก็รู้สึกตื่นตะลึง

“นั่นผู้ใดกัน? ช่างงดงามนัก”