ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 496

ลั่วชิงยวนถูกนำตัวไปขังคุกยังคุกหลวง ในฐานะผู้กระทำความผิดร้ายแรง บรรยากาศภายในคุกทั้งมืดและชื้น ทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ประตูห้องขังถูกล็อกและเสียงฝีเท้าก็ค่อย ๆ หายไป ความเงียบงันเข้าปกคลุมหัวใจของลั่วชิงยวนทันที

นางสงบสติอารมณ์นั่งลงบนกองฟาง

เครื่องประดับทองคำเหล่านั้นถูกเก็บรักษาเป็นอย่างดีและมิได้ถูกปรับเปลี่ยนไปแต่อย่างใด สิ่งเหล่านั้นล้วนแต่เป็นของกำนัลที่องค์ชายเจ็ดมอบให้ ตราบใดที่องค์ชายเจ็ดได้ของทุกชิ้นมาอย่างถูกต้อง นางก็จะไม่เป็นอะไร

แต่นางยังต้องการให้องค์ชายเจ็ดเป็นพยานให้นางด้วย

ขณะที่นางครุ่นคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

จากนั้นร่างที่สวมเสื้อคลุมสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูห้องขัง

ทันทีที่หมวกคลุมสีดำถูกยกขึ้น ใบหน้าของท่านอาฉินก็ปรากฏให้เห็น

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย ท่านอาฉินผู้นี้มิธรรมดาเลย นางสามารถเข้านอกออกในคุกใต้ดินได้อย่างอิสระ

“แม่นางฝูเสวี่ยดูใจเย็นมาก เจ้าคงกำลังรอองค์ชายเจ็ดอยู่กระมัง?” ท่านอาฉินยกยิ้ม

“น่าเสียดายที่ในขณะนี้ องค์ชายเจ็ดและอ๋องผู้สำเร็จราชการ พวกเขาทั้งคู่ยังคงอยู่ในวัง องค์ชายเจ็ดเองก็มิอาจปกป้องตัวเองได้ ข้าเกรงว่าเขาคงมาช่วยเจ้ามิได้เช่นกัน”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง

ท่านอาฉินผู้นี้แข็งแกร่งมาก แม้แต่กับองค์ชายเจ็ดเองก็ด้วยหรือ?

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นยืน เดินไปที่ประตูห้องขัง ดวงตาของนางจับจ้องไปยังท่านอาฉิน “เจ้าทำงานให้ผู้ใด?”

ตอนนี้นางชักสงสัยแล้วว่ายังมีคนในหอสมุทรมรกตรอดชีวิตมาได้อีก บางทีท่านอาฉินผู้นี้อาจมิใช่ผู้บงการ แต่เป็นเพียงผู้สมรู้ร่วมคิด

หากเป็นเช่นนั้น ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังการฆาตกรรมคนทุกคนในหอสมุทรมรกต มีความเกลียดชังต่อหอสมุทรมรกตมากมายเพียงใดกัน?

ดวงตาของท่านอาฉินเย็นลงเล็กน้อย นางเอ่ยถามอย่างเย็นชา “แล้วเจ้าเล่า เจ้าทำงานให้ผู้ใด?”

“หากเจ้าอธิบายให้ชัดเจนได้ ข้าอาจละเว้นชีวิตเจ้าก็ได้”

ท่านอาฉินไม่มีทางเชื่อว่า สตรีนามว่าฝูเสวี่ยจะปรากฏตัวขึ้นในใต้หล้านี้ด้วยความบังเอิญ อีกทั้งนางยังร่ายรำได้เหมือนกับลิ่นฝูเสวี่ยอย่างไม่มีผิดเพี้ยนอีกด้วย

นางไม่มีทางเชื่อว่าสตรีนามว่าฝูเสวี่ยนางนี้จะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้เพียงลำพัง ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังนางแน่นอน!

ลั่วชิงยวนพิจารณาอย่างลึกซึ้ง "เช่นนั้นหากข้าบอกเจ้า เจ้าจักปล่อยข้าไปจริง ๆ รึ เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังจะยอมปล่อยข้าไปจริง ๆ อย่างนั้นรึ? อย่างไรเสีย ข้าก็มีความสัมพันธ์ที่พิเศษกับลิ่นฝูเสวี่ย เขาจักมิกลัวงั้นรึ?”

ท่านอาฉินดูคล้ายเพิ่งเคยได้ยินเรื่องตลกขนาดนี้เป็นครั้งแรก นางแสดงท่าทีเย้ยหยัน “ลิ่นฝูเสวี่ย นางหาได้มีสิ่งใดพิเศษไม่ นางมิได้ดีเด่นอะไรขนาดที่จะพัวพันกับทั้งหอสมุทรมรกตได้”