ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 500

ผู้ที่สามารถบีบบังคับใต้เท้าเหอได้จะต้องมีตัวตนลึกลับซับซ้อน และน่าจะเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังท่านอาฉินด้วย

ตราบใดที่นางสามารถสืบหาได้ว่าคนผู้นี้คือใคร บางทีนางอาจพบสาเหตุที่ทำให้คนมากมายในหอสมุทรมรกตตายลงก็เป็นได้

ใต้เท้าเหอตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนี้ นี่เป็นการข่มขู่ให้เขาเปิดเผยผู้ที่อยู่เบื้องหลังอย่างชัดเจน

ฝูเสวี่ยผู้นี้กล้าไม่เบา นางต้องการสืบหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จริง ๆ

“แม่นาง เรื่องนี้ไม่มีนัยสำคัญอะไร เจ้าอย่ารู้เสียดีกว่า”

ลั่วชิงยวนยิ้ม “คนผู้นี้อยากให้ข้าตาย แล้วเหตุไฉนข้าจึงมิควรรู้เล่า?”

“ใต้เท้าเหอเชื่อเรื่องนี้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”

สีหน้าของใต้เท้าเหอเปลี่ยนไปอย่างดูไม่ได้

ลั่วชิงยวนพูดต่อ “ข้ากำจัดพิษให้ฮูหยินของท่านแล้ว ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้มิปล่อยท่านไว้แน่ หากท่านบอกข้า ข้าอาจช่วยท่านคิดหาวิธีแก้ปัญหาได้”

“เจ้าน่ะหรือ? เจ้าเป็นเพียงนางรำ เจ้าจักทำกระไรได้?” ใต้เท้าเหอไม่เชื่อ

ลั่วชิงยวนตอบว่า “ข้าไม่มีอำนาจ บางทีคงทำกระไรมิได้ แต่ข้ารู้จักองค์ชายเจ็ดและอ๋องผู้สำเร็จราชการ”

“ท่านลองจะพิจารณาดูได้หรือไม่?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใต้เท้าเหอก็สะดุ้ง เขาขมวดคิ้วและครุ่นคิดทันที

ครั้งนี้ ฝูเสวี่ยช่วยฮูหยินของเขาเอาไว้ ไม่มีทางที่เขาจะทุบตีนาง และบังคับให้นางลงนามหลักฐานคำให้การ หากเขามิส่งมอบหลักฐานคำให้การ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังก็จะไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน

แทนที่จะอดทนรอ มิสู้ก้าวไปข้างหน้าเสียดีกว่าหรือ

บางทีองค์ชายเจ็ดอาจเป็นทางเลือกที่ดี

“เอาเถอะ ข้าจะบอกเจ้าก็ได้” ใต้เท้าเหอตัดสินใจ

“ผู้ที่วางยาพิษฮูหยินข้าคือบุตรชายเจ้ากรมกลาโหม ฝูจ้าวคือผู้บีบบังคับข้า ข้าต้องได้รับหลักฐานคำให้การของเจ้าก่อนเมื่อถึงรุ่งสางและตัดสินโทษตายให้เจ้าด้วย”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกประหลาดใจ

นี้เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินชื่อของเขา

“ความสัมพันธ์ระหว่างท่านอาฉินจากหอเจาเซียงกับเขาเป็นกระไรกัน? คืนนี้ท่านอาฉินสามารถเข้านอกออกในคุกได้อย่างอิสระ ความสัมพันธ์เช่นนี้นับว่ามิธรรมดาเลย” ลั่วชิงยวนถามอีกครั้ง

ใต้เท้าเหอตอบว่า “ข้าเองก็มิรู้มากนัก แต่ท่านอาฉินกำลังทำงานให้กับฝูจ้าวจริง ๆ”

“ฝูจ้าวเป็นผู้อยู่เบื้องหลังหอเจาเซียง”

“อาจเป็นเพราะเจ้ามีชื่อเสียงโด่งดังที่หอฝูเสวี่ยนั่น และดูเหมือนช่วงนี้กิจการของหอเจาเซียงจะซบเซาลง เช่นนั้นเขาจึงต้องการฆ่าเจ้า”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็พยักหน้าอย่างครุ่นคิด