ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 503

ใต้เท้าเหอ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตกปากรับคำ แต่เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้ายังมีหน้าที่ทางราชการต้องดูแล เช่นนั้นข้าจึงมิอาจดื่มเหล้าได้ ข้าจักดื่มเพียงชาถ้วยเดียวแล้วออกไป!”

“ตกลง เอาเถอะ ดื่มชาสักถ้วยก็พอแล้ว!”

ใต้เท้าเหอขึ้นไปชั้นบน ลั่วชิงยวนและแม่เล้าเฉินทั้งคู่เข้ามาในห้องแล้วปิดประตู

“แม่นาง เจ้ามีแผนหรือไม่?” ใต้เท้าเหอถาม

“ข้าอยากเห็นฝูจ้าว” ลั่วชิงยวนตอบอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใต้เท้าเหอก็ประหลาดใจเล็กน้อย

ลั่วชิงยวนกล่าวต่อ “ผู้อาวุโสเหอ ท่านต้องอธิบายต่อหน้าฝูจ้าวว่าข้าเป็นคนพิเศษเพียงใด วิธีที่ดีที่สุดคือดึงดูดความสนใจของฝูจ้าว และปล่อยให้เขามาหาข้าด้วยตัวเขาเอง”

“ใต้เท้าเหอ โปรดบอกข้าเกี่ยวกับบุคลิกและนิสัยของฝูจ้าวด้วยเถิด”

ใต้เท้าเหอพยักหน้าแล้วบอกทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับฝูจ้าวให้นางฟัง

ลั่วชิงยวนฟังและจดบันทึกอย่างเงียบ ๆ

จากนั้นนางก็พูดต่อว่า “นอกจากนี้ ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง”

“ข้าวางแผนที่จะแปลงเครื่องประดับทองเหล่านี้ให้เป็นเงินและใช้จ่ายออกไป เมื่อถึงยามนั้น ข้าต้องการให้ใต้เท้าเหอให้ความร่วมมือและอำนวยความสะดวกเมื่อถึงเวลา”

ใต้เท้าเหอรู้สึกประหลาดใจ เขายิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อได้ยินแผนการโดยละเอียดของนาง

……

ในวันนั้น

หอฝูเสวี่ยปิดทำการและไม่มีกิจกรรมใด ๆ

แต่ทุกคนในหอก็ยุ่งง่วนอยู่ข้างนอกตลอดวัน

ผู้สร้างโรงทานก็สร้างโรงทาน และคนที่ซื้อข้าวก็ไปซื้อข้าว

ลั่วชิงยวนไปเจรจาความร่วมมือกับโรงหมอและโรงยาขนาดใหญ่เป็นการส่วนตัว

นางยังได้พบกับพ่อค้าสมุนไพร จึงซื้อสมุนไพรมาเป็นจำนวนมาก และแจกจ่ายให้กับโรงหมอต่าง ๆ

…….

ในวันรุ่งขึ้น

บนถนนตรงทางเข้าหอฝูเสวี่ยมีการจัดตั้งโรงทานยาวหนึ่งร้อยเมตรเพื่อแจกโจ๊กและทำการกุศล

โรงหมอขนาดใหญ่ในเมืองยังได้ป่าวประกาศให้บริการรักษาโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายเป็นเวลาเจ็ดวันเช่นกัน

ผู้คนในเมืองต่างตกตะลึง

“เกิดอะไรขึ้นกับโรงหมอเหล่านี้? ไฉนจู่ ๆ พวกเขาจึงรักษาผู้ป่วยโดยไม่คิดเงินเล่า?”

“ใช่แล้ว โรงหมอหลายแห่งมิเรียกเก็บเงินเลย ไม่แม้แต่จะเรียกเก็บเงินค่ายาสมุนไพรด้วยซ้ำ”