ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 504

หัวใจของฟู่เฉินหวนเต้นรัวเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขามองฟู่จิ่งหลีด้วยสายตาจริงจังทันที

ก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง “ภรรยาสหายมิอาจยุ่ง!”

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินจากไป

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟู่จิ่งหลีก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “อะไรกัน? ท่านอยากตบแต่งกับนางในฐานะชายาจริง ๆ หรือ พวกตาแก่ในที่ว่าการพวกนั้นพูดอะไรอีก?”

……

ฝูเสวี่ยเปิดโรงทานและร่วมมือกับโรงหมอแห่งใหญ่หลายสิบแห่งในเมืองหลวง เพื่อจัดให้มีการรักษาเป็นเวลาเจ็ดวัน โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายสำหรับการรักษาพยาบาลและค่ายา

ข่าวนี้ยังสร้างความฮือฮาในที่ว่าการด้วย

ไม่มีผู้ใดกล้าพูดถึงทรัพย์สินเหล่านั้นอีก

เนื่องจากเงินถูกใช้ไปหมดแล้ว และใช้ไปในลักษณะที่เที่ยงตรงยุติธรรม สมควรได้รับการยกย่อง!

หากฝูเสวี่ยมีเจตนาแอบแฝง สิ่งที่แขวนอยู่คือชื่อของอ๋องผู้สำเร็จราชการและองค์ชายเจ็ด หากเกิดอะไรขึ้น จะมีผลกระทบต่ออ๋องผู้สำเร็จราชการและองค์ชายเจ็ด

ฝูเสวี่ยจะมิได้รับผลประโยชน์ใดเลย ทางการก็มิอาจหาเหตุผลใด ๆ มากล่าวหานางได้

แต่นางไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยจริง ๆ หรือ? นั่นมิเป็นความจริงเช่นกัน

อย่างน้อยชื่อเสียงของหอฝูเสวี่ย ก็เป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น

จากนี้ไป ผู้คนจะมองว่าหอฝูเสวี่ยเป็นมากกว่าหอนางโลม

หอฝูเสวี่ยปิดให้บริการมาครึ่งเดือนแล้ว

เมื่อเห็นผู้คนมาถามอยู่ตลอดเวลาว่าจะเปิดกิจการอีกครั้งเมื่อใด ลั่วชิงยวนจึงตัดสินใจเปิดกิจการอีกครั้ง

แต่โรงทานหน้าประตูยังคงอยู่ มิได้นำโรงทานออกไปแต่อย่างใด

นางยังหาลูกมือมาช่วยอีกหลายคน

นางต้องการทำสิ่งเหล่านี้ให้นานไปอีกหน่อย เพราะเงินที่ได้จากเครื่องประดับทองเหล่านั้นจะไม่หมดไปอีกสักระยะหนึ่ง

นางจะไม่เก็บเงินไว้เองสักตำลึง และไม่ยอมให้ผู้ใดเข้ามาฉกฉวยประโยชน์จากตรงนี้ด้วย

กิจการของหอฝูเสวี่ย เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ในทุก ๆ วัน

แม่เล้าเฉินนับเงินจนมุมปากเป็นตะคริวอยู่ทุกคืน

จากนั้นนางก็ส่งเงินให้ลั่วชิงยวนอย่างมีความสุข

“แม่นาง ท่านน่าทึ่งจริง ๆ! ข้าบริหารหอหลิงชุนมาเกือบทั้งชีวิต ข้ามิเคยเห็นกิจการเจริญรุ่งเรืองมากเช่นนี้มาก่อน!”

“หากข้าได้เห็นมันสักครั้งในชีวิต ข้าคงตายอย่างสงบ!”