ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 51

กระทั่งดึกดื่นเที่ยงคืน เรือนชั้นในจึงเงียบสงัด

ตอนกลางดึกแม่นมเติ้งวิ่งออกไปดูด้วยความกระวนกระวายใจแล้วกลับมาเล่าให้นางฟังว่า "บ่าวเห็นศพมากมายถูกหามออกมาจากเรือน พวกมันคงจะกระทำผิดจนต้องโทษประหารเป็นแน่เจ้าค่ะ!"

ลั่วชิงยวนไม่รู้สึกแปลกใจสักนิด "น่าจะมีร่างของแม่บ้านเมิ่งอยู่ในนั้นด้วย"

"เจ้าคนพวกนี้ช่างใจกล้าเสียจริงเชียว ท่านอ๋องของเราเป็นใครกัน ท่านเป็นถึงผู้กุมอำนาจเป็นตายในราชสำนัก คนพวกนี้กล้าดีอย่างไรถึงได้มาก่อความวุ่นวายภายใต้จมูกของท่านอ๋อง"

ลั่วชิงยวนจึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยี่หระว่า "บางทีใกล้ตัวไปก็อาจมองไม่เห็น คราวนี้ถ้ามิใช่เพราะนางรับใช้นามชุนเยวี่ยมาร้องทุกข์ก็คงจะขุดรากถอนโคนแม่บ้านเมิ่งมิได้เร็วถึงเพียงนั้นหรอก”

"นางรับใช้ผู้นั้นเล่า? ยังอยู่ในห้องหรือไม่?

แม่นมเติ้งผงกศีรษะ "อยู่ในห้องเจ้าค่ะ ถึงจะช่วยเหลืออีกสองคนมาได้ แต่พวกนางก็อารมณ์แปรปรวนยิ่งนัก"

"เจ้าไปบอกให้ดูแลคนให้ดี ๆ เมื่อประสบพบเจอเรื่องแบบนี้เข้า เกรงว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องคิดจะปลิดชีพตนเป็นแน่"

เมื่อแม่นมเติ้งได้ยินเช่นนี้ก็พลันเข้าใจขึ้นมาทันที "พระชายาคิดได้ถึงเพียงนี้ ช่างมีใจเมตตาจริง ๆ เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบไปสั่งการเลยเจ้าค่ะ"

ยามที่แม่นมเติ้งมาถึงเรือนหลังเล็ก ๆ ที่นางรับใช้ทั้งสามคนอาศัยอยู่ก็เห็นบ่าวรับใช้หลายคนที่อยู่ตรงประตูกำลังงีบหลับ นางจึงรีบปลุกพวกเขาให้ตื่น "อย่าได้ผล็อยหลับไปเชียวล่ะ ดูแลคนให้ดี ๆ ด้วย ถ้าหากใครพยายามทำร้ายตัวเองขึ้นมา ท่านอ๋องไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าแน่!"

แม่นมเติ้งเปิดกล่องอาหารอีกครั้งแล้วหยิบขนมออกมา "กินอะไรให้สดชื่นสักหน่อยสิ"

พอบ่าวรับใช้ได้กลิ่นหอมก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง "ขอบคุณขอรับ แม่นมเติ้ง!"

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงม้านั่งล้มลงกับพื้นดังขึ้นในห้องซึ่งชัดเจนยิ่งในความเงียบงันยามค่ำคืน