ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 520

สายตาของลั่วชิงยวนแปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็นแล้วนางก็ค่อย ๆ ติดตามไป

หลังจากเห็นลั่วเยวี่ยอิงออกไปจากตำหนักอ๋องแล้ว อีกฝ่ายก็เดินเข้าไปในตรอกด้วยเส้นทางอันคดเคี้ยวท่ามกลางถนนหนทางที่แสนเงียบสงัด

ยามดึกสงัด เสียงฝีเท้าในตรอกช่างเบายิ่งนัก ลั่วชิงยวนลดเสียงแล้วตามไปโดยที่ลั่วเยวี่ยอิงมิทันสังเกตเห็น

นางมิคาดคิดเลยว่าลั่วเยวี่ยอิงจะใจกล้าถึงขนาดอาจหาญเดินไปตามลำพังบนถนนเส้นเล็ก ๆ ยามกลางดึก

แต่หากมองอีกมุมหนึ่ง นี่อาจจะมิใช่ครั้งแรกที่นางเดินผ่านถนนสายนี้ เพราะนางแลดูคุ้นเคยจึงมิได้หวาดกลัวเลยสักนิด

ในที่สุดลั่วเยวี่ยอิงมาถึงประตูหลังของเรือนแห่งหนึ่งแล้วเคาะประตู

ไม่นานนักประตูก็เปิดออกแล้วลั่วเยวี่ยอิงก็เดินเข้าไป

จากมุมที่ลั่วชิงยวนกำลังยืนอยู่ ทำให้นางมองไม่เห็นว่าผู้ใดเปิดประตู ดังนั้นหลังจากได้ยินเสียงประตูปิดลง นางจึงได้แต่ปีนป่ายขึ้นไปบนกำแพง

ตรงมุมกำแพงคือชั้นวางกระถางต้นไม้ที่ลั่วชิงยวนใช้กำบังเพื่อแอบมองเข้าไปในเรือน ณ ตำแหน่งที่ลั่วเยวี่ยอิงกำลังทุ่มเถียงกับบุรุษผู้หนึ่งอยู่

นางถึงกับโผเข้ามาในอ้อมแขนของอีกฝ่าย

นางร้องไห้พลางกล่าวว่า “ยามนี้เขามีคนอื่นแล้วจริง ๆ ทั้งยังเริ่มสงสัยข้าด้วย ข้าควรทำเช่นไรดี?”

เหยียนผิงเซียวชักจะเหลืออดกับเสียงร้องไห้ของลั่วเยวี่ยอิง ทว่าก็ยังคงปลอบโยนนาง “มิต้องห่วงไปหรอก”

“วันนี้ตอนที่เจ้าไปที่ตำหนักอ๋องเกิดเรื่องอันใดขึ้น? เจ้าพบอันใดบ้างหรือไม่? ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการยังสืบเรื่องนั้นอยู่อีกหรือ?”

ลั่วเยวี่ยอิงผงกศีรษะ “ใช่ เขาน่าจะยังสืบอยู่ วันนี้จึงมิยอมให้ข้าเข้าไปในห้องตำราเพราะเกรงว่าข้าอาจแอบฟังเอาได้”

เหยียนผิงเซียวจึงรับรองกับนางว่า “เช่นนั้นเจ้าก็ถอยมิได้อีกแล้ว หากเขาเกิดรู้บางอย่างขึ้นมาจริง ๆ เจ้าต้องประสานทั้งในและนอกตำหนักอ๋องกับข้า"

“อย่าห่วงไปเลย ฟู่เฉินหวนมีรักลึกซึ้งให้แก่เจ้า เขาถึงขนาดบีบบังคับให้ลั่วชิงยวนรักษาบิดาของเจ้าได้ เช่นนี้ก็แสดงให้เห็นถึงตำแหน่งของเจ้าในใจของเขาแล้ว”

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงได้ยินเช่นนี้เข้าก็มีสีหน้าไม่พอใจแล้วเบือนหน้าหนี “ยังจะเอ่ยถึงเรื่องของลั่วชิงยวนอีก เขามิปล่อยให้ข้าไปหาลั่วชิงยวน เพราะเกรงว่าข้าจักทำอันใดลั่วชิงยวน”

“ยามนี้คนรับใช้ในตำหนักอ๋องล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของแม่นมเติ้งผู้นั้น ทั้ง ๆ ที่ลั่วชิงยวนซ่อนตัวอยู่ในตำหนักอ๋อง แต่กลับมิอาจสังหารลั่วชิงยวนได้!”

เมื่อเหยียนผิงเซียวได้ยินเช่นนี้ก็คว้าแขนของนางเอาไว้อีกครั้ง “เยวี่ยอิง ผู้ที่สำเร็จการใหญ่ได้จำต้องสงบนิ่งเข้าไว้”