ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 537

ผู้ที่บัญชาอยู่เบื้องหลัง ก็ต้องตาย!

วินาทีที่นางหันร่าง รอบด้านส่งเป็นเสียงตะลึง ศีรษะใบหนึ่งกลิ้งตกลงพื้น

เมื่อจากไป ลั่วชิงยวนจึงไปที่ร้านยา

แม่นมกู้ปลูกต้นหญ้านานาในเรือน

“แม่นมกู้ ขาของแม่นมมิสะดวก พักผ่อนเถิด” ลั่วชิงยวนขึ้นหน้าไปพยุงนางไว้

แม่นมกู้ยิ้มเอ่ย “บ่าวว่างไม่เป็นเจ้าค่ะ”

“ดูสิ ด้านนี้บ่าวนำมาปลูกดอกไม้ ส่วนด้านนี้ บ่าวนำมาปลูกผัก! เมื่อก่อนพ่อแม่ชอบกินผักที่บ่าวปลูกเป็นที่สุดเลย!”

ลั่วชิงยวนพยุงแม่นมกู้ให้นั่งลง พร้อมเอ่ยถาม “แม่นม ท่านอยู่จวนอัครมหาเสนาบดีมาหลายปีเช่นนี้ ท่านยังจำนางรับใช้ในจวนได้หรือไม่?”

นางหยิบภาพวาดออกมา ยื่นไปตรงหน้าแม่นมกู้

แม่นมกู้ถือภาพวาดไตร่ตรองครู่หนึ่ง พร้อมกล่าว “เหมือนจะเป็น… ชุนอิง? ไม่สิ ชุนหว่านเสียมากกว่า”

ลั่วชิงยวนรู้สักดีใจในใจ “แม่นมกู้ ท่านยังจำได้อีกหรือ? ความจำท่านช่างดีเสียจริง!”

แม่นมกู้ดีใจเป็นอย่างมาก และกล่าวยิ้มแย้ม “เมื่อนั้นบ่าวเป็นผู้ซื้อนางมาด้วย ตอนนั้นนางกำลังขายตัวเพื่อหาเงินฝังศพให้พ่อ น่าสงสารเหลือเกิน”

“ผู้อื่นบอกใบหน้านางอวบอิ่มเช่นนี้ ไม่มีทางเป็นลูกคนจน นางเพียงแค่หลอกเงิน แต่บ่าวรู้สึกใบหน้านางน่าเอ็นดู จึงซื้อตัวกลับมาน่ะ”

ผู้นี้ล่ะ!

หน้าตาเหมือนเซียนจ๋ายต่งจื้ออย่างที่ลิ่นฝูเสวี่ยบอก!

“นางคือนางรับใช้ท่านแม่หรือ?” ลั่วชิงยวนซักถาม

แม่นมกู้กลับส่ายหัวและตอบ “เหมือนจะเป็นนางรับใช้ของนายหญิงรองเจ้าค่ะ”

ได้ยินดังนี้ ลั่วชิงยวนตะลึง

นางรับใช้ของแม่ลั่วเยวี่ยอิง!

จดหมายฉบับนั้นเป็นของปลอมจริง ๆ !

“หลังนายหญิงรองจากไป นางรับใช้ในเรือนนางก็ถูกปล่อยตัว เมื่อหลายปีที่แล้วเซี่ยหว่านนั้นเคยกลับมา เพราะนางเลือกแต่งผิดคน มักถูกทำร้ายร่างกาย จึงกลับมาขอความช่วยเหลือ”