ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 545

ลั่วอวิ๋นสี่ขมวดคิ้วแล้วเบือนหน้าหนี “อย่างไรก็ช่าง รีบปล่อยนางไปเสีย!”

อาจเป็นเพราะท่านปู่จากไป พี่สาวออกเรือนและมารดาล้มป่วย นางจึงมิอยากจะโต้เถียงกับมารดาของตนอีก แต่นางก็ไม่อยากจะยอมแพ้เรื่องสวีซงหย่วน

นางอยากจะคว้าไว้ทั้งสองทาง

แต่ท่านเซียนฉู่ลั่วกลับบอกว่านางกับสวีซงหย่วนมิได้ถูกลิขิตให้ครองคู่กัน

นางจึงคิดว่าหากกระทำเรื่องดีมีเหตุผลและแก้นิสัยแย่ ๆ ของตน บางทีสวรรค์อาจเมตตาและยอมให้นางกับสวีซงหย่วนได้ครองคู่กันบ้างก็ได้

ลั่วเยวี่ยอิงมองแผ่นหลังของลั่วอวิ๋นสี่ สายตาของนางก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาและน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ก็ได้ ข้าจักปล่อยนางไป แต่เจ้าห้ามเล่าเรื่องนี้ให้ผู้ใดฟังเล่า”

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงพูดจบ นางก็ขยิบตาให้บุรุษที่อยู่ข้างหลัง

“หาอย่าได้กังวล ข้าสัญญาว่าจักมิเล่าเรื่องนี้ให้ผู้ใดฟัง!” ลั่วอวิ๋นสี่เอ่ยด้วยท่าทีสบายใจแล้วหันหลังไป

แต่กลับมีเงาดำผุดขึ้นตรงหางตา จากนั้นฝ่ามือโจมตีอันรุนแรงก็ทำให้การมองเห็นของลั่วอวิ๋นสี่มืดดับแล้วหมดสติไป

บุรุษผู้นั้นเอ่ยขึ้นมาว่า “จะให้จัดการกับคนผู้นี้อย่างไรดี? นางล่วงรู้แผนการของเจ้าแล้ว”

ลั่วเยวี่ยอิงก้มมองลั่วอวิ๋นสี่พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเสียใจอยู่บ้างว่า “สังหารนางทิ้งเสีย ข้ามิคิดไว้ชีวิตนางหรอก”

ประเดี๋ยวนางจะค่อย ๆ ส่งคนของจวนมหาราชครูไปอยู่พร้อมหน้าใต้พิภพก็แล้วกัน

ลั่วเยวี่ยอิงเดินออกมาจากห้องแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า “พวกเจ้าเสพสุขกันไปก่อนเถอะ ประเดี๋ยวข้าจักไปเรียกคนข้างนอก”

“ขอรับ!”

เมื่อประตูปิดลง บุรุษทั้งสองคนก็กลับมาข้างเตียงอีกครั้งแล้วตกลงกันว่าผู้ใดจะลงมือก่อนผู้ใดจะลงมือทีหลัง

“เช่นนั้นข้ามิเกรงใจแล้วนะ” บุรุษอีกคนกล่าวพลางพุ่งตัวไปหาคนที่อยู่บนเตียง

ทว่าในยามนั้นเอง ลั่วชิงยวนก็พลันลืมตาขึ้นแล้วยกเท้าถีบบุรุษผู้นั้นจนกระเด็นตกพื้น

พวกเขาทั้งสองคนต่างตกตะลึง จากนั้นบุรุษอีกคนก็รีบพุ่งตัวเข้ามาชกนาง

ลั่วชิงยวนคว้าข้อมือของฝ่ายตรงข้ามพลางหลบไปด้านข้าง จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือโจมตีกระแทกกลับไปจนอีกฝ่ายกระแทกเข้ากับเตียงอย่างแรง