ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 546

“เสด็จพี่สาม ท่านมิจำเป็นต้องร้อนใจถึงเพียงนั้น สตรีบอบบางอย่างลั่วเยวี่ยอิงจะทำอันใดแม่นางฝูเสวี่ยได้กระนั้นหรือ?”

“ท่านอยากจะด้านหน้ามาที่สวนเซียงอู๋ก็ช่างเถิด แต่ท่านยังใช้กำลังบีบบังคับให้ข้ามาด้วยอีก”

“ข้ามิเคยข้องแวะกับคนในแวดวงขุนนาง ท่านก็เอาแต่ลากข้าเข้าไปพัวพันอยู่ร่ำไป หากเกิดคนในราชสำนักพวกนั้นที่ขัดแข้งขัดขากับท่านพุ่งเป้ามาที่ข้าอีกจักทำอย่างไรเล่า?”

“มิใช่ท่านกำลังทำลายความสงบสุขของข้าอยู่กระนั้นหรือ?”

ยามนี้ฟู่จิ่งหลีกับฟู่เฉินหวนมาถึงนอกประตูของสวนเซียงอู๋แล้ว

"ไยเจ้าถึงเอ่ยวาจาเลื่อนเปื้อนมากมายถึงเพียงนั้น?" น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนฉายแววเย็นชา

ฟู่เฉินหวนมิได้เกรงว่าลั่วเยวี่ยอิงจะทำอันใดกับลั่วชิงยวน เพราะลั่วชิงยวนหาใช่ผู้ที่จะเอาชนะได้ง่าย ๆ

แต่เขาเกรงว่าลั่วเยวี่ยอิงจะล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของลั่วชิงยวน

ยิ่งไปกว่านั้น ลั่วเยวี่ยอิงเจตนาเชิญฝูเสวี่ยมาที่สวนเซียงอู๋ น่าจะมีอันใดมากกว่าแค่การกินดื่มและเล่นสนุกเสียแล้ว ชะรอยคงจะมีจุดประสงค์อื่นเป็นแน่

เกรงว่าอาจจะก่อเรื่องใหญ่จนเปิดโปงตัวตนของลั่วชิงยวนเอาได้

เมื่อทั้งสองคนเดินผ่านประตูเข้ามา ฟู่จิ่งหลีก็เตรียมคำอธิบายเอาไว้แล้ว แต่กลับพบว่าหามีผู้ใดเฝ้าประตูเอาไว้เลย

ทั่วทั้งลานสนามแลดูว่างเปล่าและเงียบสงัดยิ่งนัก

“ไฉนจึงไม่มีผู้ใดอยู่ที่นี่เลยเล่า?” ฟู่จิ่งหลีรู้สึกสงสัย

เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นควันหนาทึบพวยพุ่งขึ้นสู่ฟ้าตรงท้ายเรือน คิ้วตาของเขาก็พลันกระตุก

เกิดเรื่องแล้ว!

เขารีบวิ่งไปท้ายเรือน

ฟู่จิ่งหลีเองก็ตามไปทันที

ควันหนาทึบลอยโขมงท่ามกลางเปลวเพลิง สกัดทางออกทั้งหมดเอาไว้จนสิ้น เพลิงอัคคีแผดเผาเสื้อผ้าอาภรณ์ของพวกเขาและลมหายใจร้อนระอุแสบร้อนยิ่งนัก

ลั่วชิงยวนดึงผ้าห่มออกมาพลางเทน้ำจากกาน้ำชาแล้วห่มคลุมลั่วอวิ๋นสี่เอาไว้

จากนั้นนางก็กระแทกประตูแรง ๆ

ตอนนี้มีเสียงร้องตะโกนของผู้คนดังขึ้นทางด้านนอก

“รีบดับไฟเร็ว! รีบดับไฟเร็วเข้า!”