ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 551

นางหันไปมองใต้เท้าเหอแล้วถามว่า “ใต้เท้า สิ่งที่ข้าประสบพบเจอมาในวันนี้ตรงข้ามกับสิ่งที่พวกนางว่ามาโดยสิ้นเชิง”

ลั่วชิงยวนจึงเล่าเรื่องนางต้องเผชิญให้ฟัง

ลั่วอวิ๋นสี่โมโหเสียจนพูดออกมาว่า “เหลวไหลทั้งเพ! เจ้าบอกว่าลั่วเยวี่ยอิงคิดทำร้ายเจ้า แต่ข้าบังเอิญไปพบเข้า นางก็เลยคิดจะสังหารข้า!”

“แต่เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นเจ้า! ข้าจับเจ้าได้คาหนังคาเขาเชียวล่ะ!”

ลั่วอวิ๋นสี่เบิกบานใจเสียจนแทบกระโดดโลดเต้นอยู่แล้ว

ลั่วชิงยวนหรี่ตามองลั่วอวิ๋นสี่ กลิ่นอายมืดมนตรงหว่างคิ้วของอีกฝ่ายเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ และดูเหมือนแววตาก็ขุ่นมัวขึ้นมากทีเดียว

ลั่วชิงยวนเอ่ยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า “ข้ามีหลักฐานเจ้าค่ะ!”

“ลั่วเยวี่ยอิงเชิญข้าไปที่ศาลาตรงท้ายเรือนและมอบขนมร้อยบุปผาที่ใส่ตัวยาแปลกประหลาดลงไป ประกอบกับตัวยาในขนมกุ้ยฮวา ก็ทำให้คนหลับไปได้หลายชั่วยามแล้ว”

“ใต้เท้า ท่านเคยตรวจสอบดูหรือไม่!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังพบมีดสั้นเล่มนี้ตรงท้ายเรือน สิ่งนี้ชะรอยจักเป็นมีดสั้นที่แทงลั่วเยวี่ยอิง”

“มือสังหารแบบไหนกันที่จะแทงคนแล้ววิ่งหนีไป มิหนำซ้ำยังโยนอาวุธทิ้งอีกเจ้าค่ะ?”

“มีดสั้นเล่มนี้มาจากที่ใดกัน? ข้าคิดว่าหากใต้เท้าเหอตรวจดูให้ละเอียดก็ย่อมรู้ได้เองเจ้าค่ะ”

ยามที่ลั่วเยวี่ยอิงเห็นมีดสั้นที่เปรอะเปื้อนโลหิต นางก็พลันสีหน้าแปรเปลี่ยน

แต่แล้วนางกลับเอ่ยเสริมขึ้นมาว่า “ข้าหาล่วงรู้สิ่งที่มือสังหารผู้นั้นคิดได้เยี่ยงไรกันเล่า?”

ใต้เท้าเหอสีหน้าเคร่งขรึมพลางกล่าวว่า “หากตัดสินจากหลักฐานแล้ว สิ่งที่ฝูเสวี่ยว่ามาสอดคล้องกับสถานการณ์ตอนนั้นมากกว่า หากฝูเสวี่ยเป็นผู้ก่อเหตุ ไฉนนางจึงถูกขังอยู่ในห้องเล่า?”

“ส่วนมือสังหารชุดดำที่ลั่วเยวี่ยอิงว่ามา นอกจากเจ้าแล้วก็หามีผู้อื่นพบเห็นไม่ กอปรกับเรื่องทิ้งอาวุธเอาไว้ในที่เกิดเหตุก็ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย”

“หากพวกเจ้าสองคนโกหกก็จงสารภาพมาเดี๋ยวนี้ บางทีข้าอาจลงโทษพวกเจ้าสถานเบา!”

สีหน้าของลั่วเยวี่ยอิงแลดูไม่น่ามองยิ่ง นางมิทราบว่าควรจะตอบอย่างไรดี ดังนั้นนางจึงเอามือปิดหน้าแล้วเริ่มไอขึ้นมา

ลั่วอวิ๋นสี่พลันเดือดดาลขึ้นมา “ใต้เท้า ท่านสับสนแล้วหรือไม่? ถึงแม้ว่าพวกเราไร้ซึ่งหลักฐาน แต่ข้าก็เป็นพยานได้นะเจ้าคะ!”

“สิ่งที่ข้าประสบพบเจอมาด้วยตนเอง ยังจะผิดอีกหรือ?”

“หากสิ่งที่ฝูเสวี่ยกล่าวมาเป็นความจริงและนางช่วยชีวิตข้าเอาไว้ เช่นนั้นไฉนข้าต้องตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นเล่า? หลานสาวของท่านมหาราชครูลั่วเยี่ยงข้าจักกระทำเรื่องอย่างตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นได้อย่างไรกัน!”

เมื่อใต้เท้าเหอได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง คนผู้นี้เป็นหลานสาวของท่านมหาราชครูลั่ว ย่อมไม่มีทางตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นจริง ๆ นั่นแหละ

หลายคนต่างเห็นว่าฝูเสวี่ยพังประตูออกมาโดยแบกลั่วอวิ๋นสี่เอาไว้บนหลัง ลั่วอวิ๋นสี่ก็มิควรแว้งกัดเช่นนั้น หรือเป็นเพราะฝูเสวี่ยคิดจะทำร้ายนางก่อนจริง ๆ?

เรื่องนี้ใช่มีเรื่องเข้าใจผิดอันใดหรือไม่?