“กินโอสถตามเทียบยาของข้าวันละถ้วยประมาณครึ่งเดือนก็จะขจัดพิษออกจากร่างกายได้”
ลั่วอวิ๋นสี่รับเทียบยามาด้วยสีหน้าซีดขาว “เอาล่ะ พรุ่งนี้ข้าจะให้คนไปรับโอสถ”
ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกลังเลใจ เพราะมิทราบว่าควรจะขอบคุณดีหรือไม่ แต่นางรู้สึกว่าการที่ฝูเสวี่ยช่วยเหลือตนจะต้องมีจุดประสงค์เป็นแน่
“มิได้หรอก ให้คนไปรับโอสถมาต้มยาเดี๋ยวนี้เถอะ” ลั่วชิงยวนมีท่าทีแน่วแน่และไม่คิดจะลุกจากไป
ลั่วอวิ๋นสี่ลังเลอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็ออกไปเรียกคน
สั่งให้คนไปรับโอสถแล้วต้มยา
นับตั้งแต่ต้นจนจบ ลั่วอวิ๋นสี่มิปล่อยให้ผู้ใดมองเห็นลั่วชิงยวนที่กำลังนั่งอยู่ในห้อง
ผู้ที่ไปรับโอสถจากไปแล้ว โดยมีลั่วอวิ๋นสี่กับลั่วชิงยวนนั่งอยู่ตรงโต๊ะ ลั่วอวิ๋นสี่ขมวดคิ้วแล้วเอาแต่นิ่งเงียบ
บรรยากาศทวีความกระอักกระอ่วนขึ้นเรื่อย ๆ ทว่ากลับมิทราบว่าจะเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นจากตรงไหนดี
ลั่วชิงยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นมาว่า “หลังจากกินโอสถถ้วยแรกไปแล้ว คืนนี้ความทรงจำของเจ้าก็จะค่อย ๆ ฟื้นกลับคืนมา แต่อาจยังรู้สึกสับสนอยู่บ้าง”
“ลำพังด้วยร่างกายของเจ้า คงต้องใช้เวลาถึงสี่ห้าวันกว่าความทรงจำจะกลับคืนเป็นปกติ”
“แต่ข้ารอนานขนาดนั้นมิได้”
“พรุ่งนี้ไปกลับคำให้การที่ศาลาว่าการเสีย!”
น้ำเสียงของลั่วชิงยวนฉายแววสั่งการ มิใช่หารือกับอีกฝ่าย
เมื่อลั่วอวิ๋นสี่ได้ยินเช่นนี้เข้า อีกฝ่ายก็รู้สึกประหลาดใจจนถึงกับขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจ
“กลับคำให้การหรือ? จะ… เจ้าคิดจะให้ข้ากลับคำให้การได้อย่างไรกัน?” ลั่วอวิ๋นสี่ขมวดคิ้ว
หากตัดสินจากท่าทีตอบสนองของลั่วอวิ๋นสี่ ดูเหมือนว่านางยังคิดจะให้การเท็จ
“สิ่งที่ข้ากล่าวในโถงพิจารณาคดีในวันนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง! เมื่อพิษในร่างกายของเจ้าค่อย ๆ ถูกขับออกไป เจ้าก็จะนึกออกและข้าใจว่าอันใดถูกอันใดผิด”
“แต่ข้ารอนานถึงเพียงนั้นมิได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”
“ผู้ที่ชักใยอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คิดตัดสินโทษข้าให้ถึงตาย ฉะนั้นพวกเขามิให้เวลาข้ามากนักหรอก! ข้ามิอาจรอเจ้าถึงสี่ห้าวันได้!”
หลังจากลั่วอวิ๋นสี่ได้ยินเช่นนี้ อีกฝ่ายก็เข้าใจความหมายที่นางต้องการจะสื่อ
ลั่วอวิ๋นสี่ขมวดคิ้ว “เจ้าหมายความว่าลั่วเยวี่ยอิงคิดทำร้ายเจ้า แต่บังเอิญว่าถูกข้าจับได้เข้า นางก็เลยคิดจะสังหารข้าไปด้วย”
“เช่นนั้นเจ้าก็เป็นผู้ที่ช่วยชีวิตข้าไว้แล้วพวกเราก็รอดชีวิตออกมาจากสวนเซียงอู๋ด้วยกันน่ะสิ”
“เช่นนั้นลั่วเยวี่ยอิงก็ปลูกถ่ายหนอนตัวนั้นใส่ข้าเพื่อเปลี่ยนแปลงความทรงจำของข้า เพื่อให้ข้าใส่ความเจ้าจนถึงตายกระนั้นหรือ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
รู้ว่ารวยแย่เองก่อความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ทำไมไม่วางยาให้เป็นใบ้ บางบทก็ฉลาดเกินบทจะโง่ก็สุดจริง...
อาจารย์ก็ถูก รั่วให้เพียงใช้ประโยชน์ ตัวเองก็ถูกสู้เชิงหัวใจประโยชน์ เกือบตายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ไปไหนสักที คอนจบรักกันดูดดื่มแน่นอนสินะ 5555...
มือสังหารในวังอ๋องก็องค์ชายห้าแหละ เดาตั้งแต่หมอกู้พูดว่า ไปหมดแล้วท่านเลิกแสดวได้แล้ว 555...
องค์ชายห้าตั้งใจ นางเอกก็รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งเข้าใกล้องค์ชายห้ายิ่งมีเรื่องแต่ก็ไม่เลิก55555...
ยังรออ่านนะคะ...
นางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายทำไมถ้านิสัยยังเหมือนเดิม...
ผัวอย่างเลว้าย แต่นางเอกก็คงรักผัวขั้นสุด เกือบทิ้งชีสิตหลายครั้งเพราะช่วยผัว ในขณะที่ผัวก็พยายามฆ่าตัวเองตลอด กู่คงเป็นเพียงข้อองมากกว่า 5555...
เกิดอะไรขึ้นคะ ไม่เขียนต่อแล้วเหรอ...
คิดถึงอาเหลาอ่ะ... หายไปไหน2วันแล้วนะ...
สนุกมากค่ะ เนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อ ดำเนินเรื่องดี เป็นเรื่องแรกที่อ่านทุกตอนเลยค่ะ...